Η εορτή της Αναλήψεως αποτελεί γιορτασμό του ανοίγματος του ουρανού στούς ανθρώπους, του ουρανού ως του νέου και αιώνιου οίκου, του ουρανού ως της αληθινής μας πατρίδας.  Η αμαρτία χώρισε βίαια τη γή από τον ουρανό και μας έκανε γήινους και χοντροκομένους, προσήλωσε το βλέμμα μας στο έδαφος και έκανε τη ζωή μας αποκλειστικά γεωτροπική.  Αμαρτία είναι η προδοσία του ουρανού μέσα στη ψυχή.  Αυτή ακριβώς τη μέρα, την εορτή της Αναλήψεως, νιώθουμε τρομοκρατημένοι από αυτή την άρνηση που γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο.  Ο άνθρωπος με υπεροψία και περηφάνια αναγγέλλει πώς είναι μόνο υλικός, πώς ολόκληρος ο κόσμος είναι υλικός, και πώς τίποτε δεν υπάρχει πέρα από το υλικό.  Και γιά κάποιο λόγο είναι ακόμη και χαρούμενος γι’ αυτό, και μιλά με οίκτο και συγκατάβαση γι’ αυτούς που ακόμη πιστεύουν σε κάποιο είδος  «ουρανό» σαν να πρόκειται για γελωτοποιούς ή για αγροίκους.  Ελάτε αδελφοί, «ουρανός» είναι απλός ο ουρανός, είναι τόσο υλικός όσο και κάθετι άλλο.  Δεν υπάρχει τίποτε άλλο, δεν υπήρξε ούτε και θα υπάρξει.  Πεθαίνουμε, εξαφανιζόμαστε.  Έτσι στο μεταξύ ας κτίσουμε έναν επίγειο παράδεισο και ας ξεχάσουμε τις φαντασίες  των παπάδων.  Αυτό εν συντομία είνα το τελικό αποτέλεσμα και η ουσία του πολιτισμού μας, της επιστήμης, της ιδεολογίας μας.  Η πρόοδος καταλήγει στο νεκροταφείο, με την πρόοδο των σκουληκιών που τρέφονται από τα πτώματα.  Αλλά τι μας προτείνετε, μας ερωτούν, ποιός είναι αυτός ο ουρανός για τον οποίο μιλάτε, στον οποίον ο Χριστός ανελήφθη ;  Τέλος πάντων, τίποτε δεν υπάρχει στον ουρανό για τον οποίο μιλάτε.

Ας  απαντήσει σ’ αυτό  το ερώτημα ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας που έζησε δέκα έξι αιώνες πρίν. Μιλώντας για τον ουρανό, αναφωνεί : «Τι ανάγκη έχω από τον ουρανό, όταν εγώ ο ίδιος θα γίνω ουρανός ; . . .».  Ας έρθει η απάντηση απο τους Πατέρες μας που ονόμασαν την Εκκλησία «επίγειο ουρανό».  Το ουσιαστκό σημείο αυτών των δύο απαντήσεων είναι το εξής : ουρανός είναι το όνομα της αυθεντικής  κλήσης μας ως ανθρώπινα πλάσματα, ουρανός είναι η τελική αλήθεια για τη γή.  Όχι, ο ουρανός δε βρίσκεται κάπου στο ανώτερο διάστημα πέρα από τους πλανήτες ή σε κάποιον άγνωστο γαλαξία.  Ουρανός είναι αυτό που μας επιστρέφει ο Χριστός, ότι χάσαμε με την αμαρτία και την υπερηφάνεια, με τις επίγειες , αποκλειστκά γήινες, επιστήμες και ιδεολογίες, και τώρα είναι ανοικτός, μας τον προσφέρει και μας τον επιστρέφει ο Χριστός.  Ουρανός είναι το βασίλειο της αιώνιας ζωής, το βασίλειο της αλήθειας, της καλωσύνης και της ομορφιας. Ουρανός είναι ολόκληρη η πνευματική μεταμόρφωση της ανθρώπιμης ζωής.  Ουρανός είναι η βασιλεία του Θεού, η νίκη πάνω στο θάνατο, ο θρίαμβος της αγάπης και της φροντίδας.  Ουρανός είναι η εκπλήρωση αυτής της έσχατης επιθυμίας, για την οποία ειπώθηκε: «ά οφθαλμός ούκ είδε και ούς ούκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ούκ ανέβη, ά ητοίμασεν ο Θεός τοίς αγαπώσιν αυτόν» (Α’ Κορ. 2,9) –μάτι δεν τα είδε κι ούτε τ άκουσε αυτί κι ούτε πού τα ‘βαλε ο λογισμός του ανθρώπου, όσα ετοίμασε ο Θεός για κείνους πού τον αγαπούν- Όλα αυτά μας έχουν αποκαλυφθεί, μας έχουν δοθεί από το Χριστό.  Καί έτσι ο ουρανός διαπερνά τη ζωή μας εδώ και τώρα, η ίδια η γή γίνεται  μιά αντανάκλαση, ένα είδωλο της ουράνιας ομορφιάς.  Ποιός  κατήλθε από τον ουρανό στη γή για να μας επιστρέψει τον ουρανό ;  Ο Θεός.   Ποιός ανέβηκε από τη γή στον ουρανό; Ο άνθρωπος Ιησούς.

Alexander Schmemann, Celebration of Faith,The Church Year, Vol.2,ST VLADIMIR'S

SEMINARY PRESS,1994, ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ, εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ.