Η λατρεία της Εκκλησίας έχει ως πραγματικό της κέντρο τη διαρκή ανανέωση και επανάληψη μέσα στο χρόνο του ενός αμετάβλητου μυστηρίου.  Αμετάβλητου, δηλαδή, σ' ότι αφορά την έννοια, το περιεχόμενο και το σκοπό του.  Αλλ' ολόκληρη η σημασία αυτής της επανάληψης σημαίνει πράγματι ότι κάτι ανεπανάληπτο ανακαλείται στη μνήμη και γίνεται ξανά πραγματικότητα.  Η Ευχαριστία είναι πραγμάτωση ενός μοναδικού, ανεπανάληπτου γεγονότος, και η ουσία του μυστηρίου έγκειται πρώτα απ' όλα στη δυνατότητα κυριαρχίας πάνω στο χρόνο, στη φανέρωση, δηλαδή, και πραγμάτωση (μέσα στο μυστήριο) ενός παρελθόντος γεγονότος σ' όλη την υπερχρονική, αιώνια πραγματικότητα και αποτελεσματικότητά του.  Δεν  έχει σημασία πότε τελείται η λειτουργία, την Κυριακή, σε ημέρα νηστείας ή σ' όποια άλλη μέρα, κατά τη διάρκεια της ημέρας, ή τη νύχτα.  Είναι ουσιαστικά ανεξάρτητη από ημέρες και ώρες.  Δεν καθορίζεται απ' αυτά.  Από την άποψη αυτή δεν έχει σημασία ο χρόνος της τέλεσής της, αφού ότι τελείται στην ακολουθία μας εισάγει και μας ενσωματώνει σε μιά πραγματικότητα που κατά κανένα τρόπο δεν υπόκειται στο "χρόνο".  "Του δείπνου σου του μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε. . . ".  Όλες οι περί μυστηρίου θεολογικές θεωρίες συμφωνούν ότι το νόημά τους έγκειται στο γεγονός ότι, όταν τελούνται ως μιά επανάληψη μέσα στο χρόνο, φανερώνουν μιά ανεπανάληπτη και υπερχρονική πραγματικότητα.


( Alexander Schmemann, INTRODUCTION  TO LITURGICAL THEOLOGY - Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΗ - εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ )