Γιορτή σημαίνει χαρά.  Αν υπάρχει όμως κάτι που εμείς - οι σοβαροί, οι μεγαλωμένοι και οι απογοητευμένοι Χριστιανοί - το αντικρίζομε ύποπτα, αυτό σίγουρα είναι η χαρά.  Πώς μπορεί κανείς να είναι χαρούμενος όταν τόσοι πολοί υποφέρουν ;  όταν απομένει να γίνουν τόσα πολλά ;  Πώς μπορεί να χάνεται κανένας σε γιορτές και σε πανηγύρια όταν οι άνθρωποι περιμένουν απο μας "σοβαρές" απαντήσεις στα προβλήματά τους :  Συνειδητά ή υποσυνείδητα οι Χριστιανοί αποδέχτηκαν το γενικό τόνο του αγέλαστου και επχειρηματικού πολιτισμού μας. Πιστεύουν πως ο μόνος τρόπος να σε πάρει "στα σοβαρά" ο "σοβαρός" - δηλαδή ο σύγχρονος άνθρωπος - είναι να είσαι σοβαρός και, επομένως να περιορίσεις σε ένα συμβολικό "minimum", εκείνο που ήταν άλλοτε φοβερά κεντρικό στη Ζωή της Εκκλησίας - τη χαρά μιας γιορτής   Ο σύγχρονος κόσμος υποβίβασε τη χαρά στην κατηγορία της "διασκέδασης" και της "ξεκούρασης" (relaxation). H χαρά δικαιολογείται και επιτρέπεται στη "σχόλη" μας.  Είναι μια παραχώρηση, ένας συμβιβασμός.  Και οι Χριστιανοί έφτασαν  να πιστεύουν αυτά ή μάλλον έπαψαν να πιστεύουν πως η γορτή και η χαρά σχετίζονται, ίσα ίσα, με τα "σοβαρά προβλήματα " της ζωής, και μπορεί ακόμα να είναι η χριστιανική απόκριση σε αυτά τα προβλήματα.  Με αυτά όλα τα πνευματικά και πολιτιστικά συνεπακόλουθα, το "Εκκλησιαστικό έτος" - η σειρά των λειτουργικών μνημόσυνων και τελετών - έπαψε να είναι στοιχείο δύναμης και θεωρείται τώρα σα μιά λίγο ή που παλιωμένη διακόσμση της θρησκείας.  Το "Εκκλησιαστικό έτος" το χρησιμοποιούμε σαν ένα είδος "ακουστικό-οπτικό" βοήθημα για τη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση, αλλά δεν είναι μήτε η ρίζα της χριστιανικής ζωής και της δράσης μήτε το "τέρμα" του προσανατολισμού τους.
        Για να καταλάβομε την αληθινή φύση - και το "λειτούργημα" - των γιορτών πρέπει να θυμηθούμε πως ο Χριστιανισμός γεννήθηκε και κηρύχτηκε αρχικά σε πολιτισμούς στούς οποίους οι γιορτές και τα πανηγύρια αποτελούσαν οργανικό και ουσιαστικό μέρος του τρόπου ζωής και της συνολικής αντίληψης του κόσμου.  Για τον άνθρωπο του παλιού καιρού μιά γιορτή δεν ήταν κάτι τυχαίο και "προσθετό" : ήταν ο τρόπος που είχε χαρίσει νόημα στη ζωή του, να τη λευτερώνει από το ζωώδικο ρυθμό της δουλειάς και της ξεκούρασης. Μια γιορτή δεν ήταν απλώς ένα "διάλειμμα" στη διαφορετικά δίχως νόημα και σκληρή ζωή της δουλειάς. αλλά μιά δικαίωση αυτής της δουλειάς, ο καρπός της, η μυστηριακή - ας το πούμε έτσι - μεταμόρφωσή της σε χαρά και επομένως σε ελευθερία.  Με τον τρόπο αυτό μια γιορτή βρισκόταν πάντα συσχετισμένη βαθιά και οργανικά με τον καιρό, με τους φυσκούς κύκλους του καιρού, με ολάκερο το πλαίσιο της ζωής του ανθρώπου μέσα στον κόσμο.  Και είτε το θέλομε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο Χριστιανισμός αποδέχθηκε και έκανε δικό του αυτό το θεμελιακά ανθρώπινο φαινόμενο της γιορτής, όπως αποδέχθηκε και έκανε δικό του ολάκερο τον άνθρωπο και όλες τις ανάγκες του.  Αλλά, όπως και σε όλα  τα άλλα, οι Χριστιανοί αποδέχτηκαν τη γιορτή, όχι μόνο χαρίζοντάς της καινούργιο νόημα, αλλά οδηγώντας την, μαζί με ολόκληρο το"φυσικό" άνθρωπο, ίσαμε το θάνατο και την ανάσταση. 

 (Alexander Schmemann," For the Life and the World " - "ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ"  εκδ. Δόμος")