Η Εκκλησία συγχέεται με τη λατρεία. Έφτασε μάλιστα  στο σημείο να κατανοείται σαν ένα μυστηριακό ιεραρχικό καθίδρυμα, που υπάρχει για να τελεί τη θεία λατρεία, σαν ένα ιερό , υπερχρονικό και αμετάβλητο μυστήριο. Η Εκκλησία είναι εκείνη που εγγυάται τον αντικειμενικό χαρακτήρα και την πραγματικότητα αυτής "της ιερής πράξης", και μ' αυτή την έννοια η Εκκλησία, στη μυστηριακή ιεραρχική δομή της είναι το όργανο αυτού του μυστηρίου και υποτάσσεται σ' αυτό.  Αλλ' η Εκκλησία δεν μπορεί να περιορίσει την έκφραση, αύξηση και τελείωσή της στα πλαίσια του μυστηρίου αυτού, διότι έξω από αυτό δεν υπάρχει Εκκλησία.  Υπάρχουν μόνο επί μέρους χριστιανοί, που σε μικρότερη ή μεγαλύτερη έκταση ζούν ατομικά, από μια ιερή σχέση μ' αυτό, με τον αγιασμό και την πνευματική τροφή που αυτό τούς παρέχει. Υπάρχει, δηλαδή, "η ενορία" ως μια οργάνωση ουσιαστικά των λαϊκών, που τους συνδέει μεταξύ τους το ενδιαφέρον για την παρουσία αυτού του "ιερού κάτι"- για τ0 ναό και τη φροντίδα του ιερατείου που αυτός χρειάζεται.  Αλλ' ο κάθε πιστός, μπαίνοντας στη Εκκλησία, δεν αισθάνεται ότι είναι κοινωνός και τελετουργός της λατρείας, δεν ξέρει ότι σ' αυτή την πράξη της λατρείας αυτός μαζί με τους άλλους και όλοι μαζί συγκροτούν την Εκκλησία ως μια καινούργια ζωή και να μετανορφώνονται ξανά σε μέλη της Εκκλησίας.  Ο πιστός έγινε ένα " αντικείμενο " της λατρείας, η οποία τελείται για την  "τροφοδοσία " του έτσι, ώστε να μπορεί ως άτομο να ικανοποιεί τις " θρησκευτικές " του ανάγκες.  Κατά τον ίδιο τρόπο η ενορία δεν ξέρει ΄
ότι η λατρεία ως έκφραση της ενορίας τη μεταμρφώνει σε Εκκλησία και της δίνει εκείνες τις " διαστάσεις ", που δε θα μπορούσε φυσιολογικά να έχει.  Έτσι παραμένει μια περιορισμένη ανθρώπινη και μόνο ανθρώπινη κοινότητα που ζεί, όχι ως Εκκλησία,αλλά μέσα στα αναγκαστικά περιορισμένα ανθρώπινα ενδιαφέροντα.  'Εχοντας μεταβληθεί σε κάτι "ιερό καθαυατό", η λατρεία δίνει την εντύπωση ότι κάθετι άλλο  στην Εκκλησία είναι "κοσμικό" : η διοίκησή της έγινε στά μάτια μας νομική και διοικητική η"υλική" ζωή της χωρίστκε αυστηρά από το πνευματικο της περιεχόενο' και τα μέλη της ιεραρχία (έχοντας γίνει οι τελετουργοί μόνο των μυστηρίων, στα οποία κανείς δε βλέπει την έκφραση, αύξηση και τελείωση της Εκκλησίας), έχουν φυσιολογικά απωθηθεί έξω από τη σφαίρα  της διοίκησης της Εκκλησίας, των οικονομικών, ακόμη και της διδασκαλίας, αφού όλες αυτές οι σφαίρες έγιναν κοσμικές και βέβηλες.  Σήμερα το μοναδικό περιεχόμενο της ζωής της Εκκλησίας, η λατρεία, έπαυσε να κατανοείται στο πραγματικό της περιεχόμενο, να είναι δηλαδή έκφραση, αύξηση και τελείωση της Εκκλησάς.

         ( Alexander Schmemann, INTRODUCTION TO LITURGICAL THEOLOGY-H ΕΚΚΛΗΣΙΑ       ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΗ εκδ.ΑΚΡΙΤΑΣ )