Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΡΙΣΗ
'Οταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιό θα είναι το κριτήριό Του;
Η παραβολή μας δίνει την απάντηση: η αγάπη - όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για μια αφηρημένη δικαιοσύνη και για κάποιους, ανώνυμους "φτωχούς", αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου.
. . .  Η χριστιανική αγάπη είναι "δυνατή αδυνατότητα" να βλέπω το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και τον οποίο ο Θεός, μέσα στο αιώνιο και μυστηριώδες σχέδιό Του, έχει αποφασίσει να φέρει μέσα στη ζωή μου έστω και για λίγες στιγμές να τον φέρει κοντά μου όχι σαν ευκαιρία για "καλή πράξη" η για εξάσκιση της φιλανθρωπίας μου, αλλά σαν αρχή μιας αδιάκοπης συντροφιάς μέσα στον ίδιο το Θεό.
        Αληθινά τι άλλο είναι αγάπη παρά αυτή η μυστηριώδης δύναμη που ξεπερνάει το τυχαίο και το εξωτερικό στον "άλλο"- ξεπερνάει δηλαδή την εξωτερική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση, την εθνική του καταγωγή, τη διανοητική του ικανότητα - και φτάνει στην ψυχή του, τη μοναδική και μοναδικά προσωπική "ρίζα" της ανθρώπινης ύπαρξης, το αληθινό κομμάτι του Θεού μέσα του;  Άν ο Θεός αγαπάει κάθε άνθρωπο είναι ακριβώς γιατί Αυτός μόνο γνωρίζει τον ατίμητο και απόλυτα μοναδικό θησαυρό, την "ψυχή" ή το "πρόσωπο", που έδωσε στον  κάθε άνθρωπο. Η χριστιανική αγάπη λοιπόν είναι η συμμετοχή σ' αυτή τη θεϊκή γνώση, είναι το δώρο αυτής της θεϊκής αγάπης.  Δεν υπάρχει "απρόσωπη" αγάπη γιατί  αγάπη είναι η υπέροχη ανακάλψη του "προσώπου" στον "άνθρωπο", η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου μεσα στο σύνολο γενικά.  Είναι η ανακάλυψη σε κάθε άνθρωπο αυτού που τον κάνει "αξιαγάπητο" και που είναι δοσμένο από το Θεό.
        Από αυτή την άποψη η χριστιανική αγάπη είναι μερικές φορές το αντίθετο από την "κοινωνική δραστηριότηα" με την οποία συχνά σήμερα ταυτίζεται ο Χριστιανισμός.  Για έναν άνθρωπο με κοινωνική δραστηριότητα το αντικείμενο της αγάπης δεν είναι το "πρόσωπο" αλλά ο "άνθρωπος", μια δηλαδή αφηρημένη μονάδα μιάς, όχι λιγότερο, αφηρημένης "ανθρωπότητας".  Αλλά για το χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι "αξιαγάπητος" ακριβώς γιατί είναι πρόσωπο.  Εκεί το πρόσωπο χάνεται μέσα στον άνθρωπο'  εδώ ως άνθρωπος θεωρείται μόνο το πρόσωπο.  Ο "κοινωνικός εργάτης" δεν ενδιαφέρεται για τα συγκεκριμένα πρόσωπα και άνετα τα θυσιάζει για το "γενικό συμφέρον".  Ο χριστιανισμός μπορεί να φαίνεται ότι είναι - και  σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά είναι - μάλλον διστακτικός γι' αυτή την αόριστη "ανθρωπότητα", αλλά διαπράττει θανάσιμη αμαρτία εναντίον του εαυτού του κάθε φορά που αδιαφορεί και δεν αγαπάει το συγκεκριμένο πρόσωπο.  Η κοινωνική δραστηριότητα είναι πάντοτε "φουτουριστική" στην προσέγγισή της.  Ενεργεί πάντα στο όνομα της δικαιοσύνης, του νόμου, της ευτυχίας που πρόκειται να έρθει, να κερδιθεί.  Ο χριστιανοσμός ελάχιστα ενδιαφέρεται γι' αυτό το προβληματικό μέλλον αλλά βάζει όλη την έμφαση  στο τώρα, που είναι ο μόνος αποφασιστικόε χρόνος για αγάπη.  Οι δύο αυτές στάσεις δεν αποκλείον η μία την άλλη αλλά δεν πρέπει να συγχέονται.  Οι χριστιανοί βεβαιότατα, έχουν ευθύνες απέναντι "στον κόσμο τούτο" και πρέπει να τις εκπληρώσουν.  Ακριβώς αυτή είναι η περιοχή ης "κοινωνικής δραστηριότητας" που ανήκει εντελώς στον "κόσμο τούτο".  Οπωσδήποτε όμως η χριστιανική αγάπη σκοπεύει πέρα από το "κόσμο τούτο". 
                                                                                                (Alexander Schmemann)