ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ, Η ανταρσία του νεώτερου υιού . . .
. . .  Αυτός ο χωρισμός  που γίνεται μέσα του είναι η αμαρτία.
 . . . Του έδωσε το κομμάτι που ζητούσε.  Αλλά το κομμάτι αυτό, αποκομμένο από το σύνολο της αλληθείας της αμπέλου της ζωής, δεν μπορεί να ζήση, να καρποφορήση.  Το κομμάτι αυτό, όταν το παίρνουμε δυναστικά, αντάρτικα-όπως και όταν θέλουμε-δεν μας οδηγεί, δεν μας φέρνει στη ζωή, στον Παράδεισο, αλλά στην απόγνωσι και καταστροφή.  Αυτό που συνάγομε με το επαναστατημένο θέλημά μας-"συναγαγών άπαντα"- το σκορπίζομε ασώτως- "διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως" (α-σωτηρία, α-σώον, μισερά, αμαρτωλά, εκτός Θεού, σε παρά φύσιν κατάστασι).
      Μαραίνεται και ξηραίνεται σύντομα.  Σκορπίζεται.  Τελειώνει σε μια κατάστασι στείρα, όπου χωρίζεται η ζωή από την πνευματική ζωή.  Σε μια κατάστασι που δεν έχει φως, καρποφορία, συνέχεια για τον άνθρωπο.  Όπου τα πάντα μυρίζουν φθορά και είναι θάνατος. 
      Το κομμάτι που μας δίνει ο Θεός είναι από ένα σώμα θεανθρώπινο που μερίζεται και δεν διαιρείται, που εσθίεται και ουδέποτε δαπανάται.  Είναι μικρό προζύμι με όλον τον δυναμισμό της βασιλείας, που σώζει τα σύμπαντα και ζυμοί τα τρια σάτα της δημιουργίας ολόκληρης. 
. . .  Στη μακρινή χώρα κανείς δεν ζη καλά για πάντα.  Στο τέλος ισχυρός λιμός βασανίζει όλους.  Κανείς δεν μπορεί να βοηθήση κανένα. Υπάρχει μιά έκπτωσι, εξαθλίωσι, τελική απώλεια του ανθρώπου.  Και όταν ζητάς βοήθεια, όταν πας να προκολληθής "ενί των πολιτών της χώρας εκείνης", αυτός σε σπρώχνει πιό χαμηλά, σε στέλνει να βόσκης χοίρους, να ποιμαίνης πάθη.
. . .  Θα σηκωθώ και θα γυρίσω πίσω και θα πω στον πατέρα μου . . .
. . . Έρχομαι προς εσένα, τραβηγμένος απο σένα από την αγάπη σου, που με έλκει έσωθεν και μου κάνει συντροφιά. . . 
. . . Εξουθενώνει τον ευατό του και δοξάζεται. . .
. . . Όταν ζητάς κάτι μικρό, ένα ερίφιο, δεν παίρνεις τίποτε. Όταν δεν ζητάς τίποτε-ούτε να γίνης δούλος- τα παίρνεις όλα . . .

( Η  ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ, Αρχιμ. Βασιλείου, Καθηγουμένου Ι.Μ. Ιβήρων, κεντρική διάθεσι: εκδόσεις "Αρμός" )