Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθήσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς την Σιών . . .
. . . πώς άσομαι την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;
εάν επιλάθωμαί σου Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου'
κολληθείη η γλώσσα μου τω λαρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ
εάν μη προανατάξωμαι την Ιερουσαλήμ ως εν αρχή της ευφροσύνης μου . . . (Ψαλμ. 136)
 
Είναι ο ψαλμός της εξορίας.  Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά την βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, Ιερουσαλήμ.  Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου που συνειδητοποιεί την αποξένωσή του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος.
"Αναστάς πορεύσομαι . . . ". Πόσο απλό αλλά και πόσο δύσκολο.  Από αυτά όμως τα λόγια εξαρτώνται όλα τα άλλα, στη ζωή μου αλλά και στη ζωή του κόσμου που με περιβάλλει.  Όλα εξαρτώνται από την αυθεντική μετάνοια, από τον φωτισμό του νού, της καρδιάς και της ψυχής που αναγνωρίζει ταυτόχρονα το σκοτάδι, την πίκρα και τη θλίψη της πεσμένης μας ζωής, και το φως της θείας  αγάπης που προσδοκά ανά πάσα στιγμή να πληρώσει αυτή τη ζωή.
                                                                                      ( Alexander Schmemann)