Η ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Καθετί σ’ αυτό τον κόσμο υπόκειται στο νόμο της φθοράς, καθώς ο χρόνος περνά και μόνο ο ίδιος ο Χρόνος, ο γέρο-Χρόνος, όπως τον παρέστησε η λαϊκή φαντασία, φαίνεται να παραμένει  ανέπαφος  μέσα σ’ όλη αυτή τη διαδικασία, μέσα σ’ αυτή τη ροή  και τη φθορά των πραγμάτων.  Κι όμως ο χρόνος θα μπορούσε να γίνει αιωνιότητα αν ο άνθρωπος αξιοποιούσε στη ζωή του ό,τι ο δανός θεολόγος και φιλόσοφος Σαίρεν Κίρκεγκωρ ονομάζει : «αποφασιστική στιγμή».

       Η στιγμή αυτή κατά την οποία συναντιούνται από θρησκευτική έννοια ο χρόνος και η αιωνιότητα είναι η εκλογή που κάνει ο άνθρωπος για τον εαυτό του στο αιώνιό του κύρος. Είναι η απόφασή του να γίνει ο πραγματικός εαυτός του, ένα υπαρξιακό άτομο, μια προσωπικότητα.  «Η εκλογή αυτή καθαυτή  -γράφει ο ίδιος ο Κίρκεγκωρ στο βιβλίο του
«Εἴτε-εἴτε»- είναι αποφασιστική για το περιεχόμενο της  προσωπικότητας», η οποία «προσωπικότητα είναι το απόλυτο, είναι το δικό της τέλος και ο δικός της σκοπός, είναι η ένωση του γενικού (του παγκόσμιου) και του ιδιαίτερου. Επομένως όταν εκλέγω την προσωπικότητα, εκλέγω το απόλυτο. Και τί είναι απόλυτο; Αυτό είναι το εγώ ο ίδιος στο αιώνιό μου κύρος».

       Όπως βλέπουμε λοιπόν, ο Κίρκεγκωρ εξαρτά την αιωνιότητα από τη στιγμή, που είναι αποφασιστική για το άτομο και που γι’ αυτό διαρκεί για πάντα.  Η στιγμή αυτή, όπως την αντιλαμβάνεται ο Κατάνι, «έρχεται όταν πρέπει να θυσιάσουμε το παρελθόν χωρίς δισταγμό, ν’ αποβάλουμε τον παλαιό άνθρωπο και  να μη στραφούμε πιά προς τα πίσω.  Έρχεται όταν πρόκειται να πραγματοποιηθεί μέσα μας η αναγέννηση σε μια νέα ζωή, που είναι, σύμφωνα με την ορολογία του ίδιου του Κίρκεγκωρ, «ο αναδιπλασιασμός» αυτής της ζωής στην αιωνιότητα, δηλαδή «ένα δεύτερο γίγνεσθαι μέσα στο πρώτο γίγνεσθαι».

Μ.Κ.Μ.  «Φωνή Κυρίου» 1984