Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ Ι

       Το πρώτο μέρος αυτής της σκιαγραφίας της ανθρώπινης ιστορίας ξεκίνησε από το σπήλαιο το οποίο η εκλαϊκευμένη επιστήμη συνδέει με τον άνθρωπο των σπηλαίων και στο οποίο ανακαλύφθηκαν αρχαϊκές ζωγραφιές ζώων.  Το δεύτερο μισό  της ανθρώπινης ιστορίας ξεκινάει, και αυτό,  από ένα σπήλαιο.  Μάλιστα ο θρύλος λέει ότι ούτε εδώ έλειπαν τα ζώα, αφού ήταν μια σπηλιά που χρησιμοποιούσαν για στάβλο κάποιοι  βοσκοί στα υψίπεδα της Βηθλεέμ, οδηγώντας εκεί τα ζώα τους για να περάσουν τη νύχτα. Εκεί λοιπόν, μαζί με τα ζώα των βοσκών, βρήκε καταφύγιο ένα αντρόγυνο όταν τους έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα στο χάνι του χωριού.  Και εκεί, μπροστά στα πόδια τους, σε μια φάτνη μέσα στα σπλάχνα της γης, γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός.  Αλλά υπάρχει σε αυτή τη δεύτερη γέννηση κάτι που θυμίζει τις σπηλιές στις οποίες είχαν καταφύγει οι πρώτοι άνθρωποι.  Ο Θεός ήταν  και αυτός ένας  Άνθρωπος του Σπηλαίου, και ζωγράφισε και αυτός παράξενες χρωματιστές μορφές πλασμάτων πάνω στα τοιχώματα του Κόσμου –μόνο που οι δικιές του ζωγραφιές είχαν ζωή.

        Ένα πλήθος θρύλων και βιβλίων που διαρκώς μεγαλώνει και δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ, αφηγείται ξανά και ξανά την πεμπτουσία αυτού του θαυμαστού παράδοξου: τα χέρια που έπλασαν τον ήλιο και τ’ αστέρια, ήταν τα ίδια εκείνα μωρουδιακά χεράκια που μόλις κι έφταναν να αγγίξουν τα τεράστια κεφάλια των ζώων γύρω από τη φάτνη. Πάνω σε τούτο το παράδοξο, πάνω σε αυτήν τη σπαζοκεφαλιά θα λέγαμε, θεμελιώνεται ολόκληρη η λογοτεχνία της χριστιανικής πίστης.  Και είναι ένα αίνιγμα που αφήνει αμήχανη την υποτιθέμενα επιστημονική κριτική.  Πράγματι, η κριτική αυτή,  αφού εξηγήσει λεπτομερώς ότι είναι μάλλον αδύνατο να έχει συμβεί αυτό που ανέκαθεν εμείς υποστηρίζαμε προκλητικά και διακηρύσσαμε με υποτίθεται ένα σωρό υπερβολές, στη συνέχεια το απορρίπτει μειλίχια χαρακτηρίζοντάς το τερατολογία και λέγοντας πως είναι υπερβολικά καλό για να είναι αληθινό.  Όταν όμως την εκπληκτική αυτή αντίθεση ανάμεσα στη δημιουργία του Κόσμου και τη γέννηση ενός μωρού κάπου πάνω στη Γη, την έχουν επαναλάβει, τονίσει, υπογραμμίσει, εγκωμιάσει, τραγουδήσει χαρμόσυνα, βροντοφωνάξει, ή ακόμα και ουρλιάξει εκατοντάδες χιλιάδες ύμνοι, ψαλμοί, τραγούδια, ποιήματα, κάλαντα, τελετές, εικόνες και λαϊκά κηρύγματα της Χριστιανοσύνης, θα έλεγα πως μάλλον δεν χρειαζόμαστε τη γνωμάτευση τέτοιων ειδημόνων για να μας πουν ότι αυτό που πιστεύουμε είναι απίστευτο. Ιδίως όταν πρόκειται για ειδήμονες που δεν έχουν την ευστροφία να πιάσουν στον αέρα ένα αστείο, ακόμα και τους δικούς τους αστεϊσμούς. Πρέπει ωστόσο να πω κάτι σχετικά με αυτή την αντίθεση και το συνειρμικό συνδυασμό των ιδεών που εμπεριέχεται σε αυτήν, διότι μπορεί να αναδείξει καλύτερα τη κεντρική θέση αυτού του εδώ βιβλίου.

 

G. K. Chesterton, The Everlasting Man, πρώτη έκδοση: Hodder & Stoughton, London 1925

Για την ελληνική γλώσσα: 2021 Εκδόσεις Ιωνάς