Ἠ θεία Λειτουργία δὲν εἶναι μἀζεμα ἀνθρώπων σ’ἕνα στενό πρόγραμμα, σχέδιο, ἀντίληψι, ἀπασχόλησι ἤ ἀποστολή.  Λειτουργία εἶναι ἐλευθερία  τοῦ ανθρώπου «ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν». Γι’αὐτὸ παρακαλοῦμε τὸ θέλημα του Θεοῦ νὰ γίνη στὴ ζωὴ τοῦ καθενὸς.  Τὸν Χριστὸ νὰ ἔχη ὁ καθένας συνοδοιπόρο, σύμπλοο, «συγκοιταζόμενον καὶ συνανιστάμενον, καταγλυκαίνοντα»τὴ ζωή του.

       Καὶ αὐτὸς ὁ γλυκασμός τῆς κοινωνίας τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ μᾶς συγκεντρώνει, μᾶς ἐνώνει ἐν ὑπερώῳ τόπῳ. Ἀποτελεῖ τὸν χῶρο καὶ τὸν τρόπο καὶ τὸ σχέδιο τῆς ζωῆς μας.

        Ἄς πορεύεται ὁ καθένας ἐλεύθερα στὸν δρόμο τῆς ζωῆς του.

        Ἄς πλέη ὁ καθένας στὸ πέλαγος τῆς περιπετείας του.

        Αὐτὸ ποὺ θέλει ἠ θεία Λειτουργία δὲν εἶναι νὰ ἀνακόψη τὰ σχέδια, τὶς ἐλπίδες καὶ τὴ ζωὴ μας, ἀλλὰ νὰ τὸ ἐπικυρώση, ἐνισχύση, εὐλογήση.  Καὶ γι’αὐτό παρακαλεῖ:            

       Τοῖς πλέουσι σύμπλευσον. 

        Τοῖς όδοιποροῦσι συνόδευασον. 

        Τοὺς νοσοῦντας ἴασαι, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν ἠμῶν.

        Εἴμαστε μαζὶ με τοὺς ἀδελφούς μας ἐν Χριστῷ, ὄχι μἐ τὀ νὰ εἴμαστε στριμωγμένοι κάπου, ἀλλά μὲ τὸ νὰ χαιρώμαστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τὴ ζωή μας, ἐν παντί τὀπῳ τῆς δεσποτείας Αύτοῦ.

 

Ἀρχιμ. Βασιλείου, ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ,  ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ