Ἡ Λειτουργία ἀπὸ τὴν ἀρχή, μέ τὴ δοξολογία τῆς Βασιλείας τῆς τρισυποστάτου Θεότητος, μὲ τὴν αἴτησι ὐπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀνοίγει τοὺς ὁρίζοντες καὶ τὰ ἐνδιαφἐροντα τοῦ πιστοῦ.

        Μόνον ἔτσι, φροντίζοντας ὁ πιστὸς γιὰ ὅλα, γιὰ τὰ μεγάλα, τὰ παγκόσμια, τὰ καθολικά, λατρεύοντας Αὐτὸν ποὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος μᾶς δημιούργησε καὶ ἐνθυμούμενος τὴ δευτέρα παρουσία Του, τακτοποιεῖ τὰ θέματά του, τὰ συγκεκριμένα, τὰ προσωπικά, τὰ μικρά, τά ἐν χρόνῳ καὶ τόπῳ.  Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐχει τέτοια καταγωγή καὶ προορισμό, ποὺ δὲν μπορεῖ ἀλλοῦ νὰ βρῆ τὸν ἐαυτό του καὶ τὴ σωτηρία του παρὰ μέσα στὴν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ τὴ σωτηρἰα τῶν ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν του, γιὰ τὰ ὁποῖα παρακαλεῖ ἡ θεία Λειτουργία.  Καὶ συγχρόνως δὲν μπορεῖ νὰ κάνη κανεὶς κάτι σωστό, νὰ πῆ κάτι ἀληθινὸ γιὰ τὰ μεγάλα καὶ καθολικὰ προβλήματα καὶ αἰτήματα τοῦ σύμπαντος κόσμου, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήση, ἄν δὲν ἔχει τακτοποιήσει τὸν ἐαυτό του, ἄν δὲν ἔχει βαπτισθῆ, λειτουργηθῆ καὶ ἰσσοροπήσει προσωπικὰ μὲ τὴν ἐπώδυνη μετάνοια.

Αρχιμ.  Βασιλείου, ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ