Εμείς, στην Κόλαση, (η σκηνή εκτυλίσσεται στην Κόλαση κατά τη διάρκεια του  ετήσιου δείπνου της Σχολής Εκπαίδευσης  Πειραστών που πραγματοποιείται προς τιμήν των νέων Δαιμόνων) θα καλωσορίζαμε την εξαφάνιση της Δημοκρατίας με την αυστηρή έννοια του όρου, την πολιτική ορολογία.  Όπως κάθε μορφή διακυβέρνησης πολλές φορές δουλεύει  προς όφελός μας, αλλά συνολικά λιγότερο συχνά από άλλες μορφές.  Και αυτό  που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η Δημοκρατία με την δαιμονική έννοια («είμαι το ίδιο καλός με εσένα. Είμαι όπως οι Άλλοι, Συντροφικότητα) είναι το πιο έξοχο εργαλείο που θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε για να εξαλείψουμε  τις πολιτικές δημοκρατίες από το πρόσωπο της γης.

       Γιατί η Δημοκρατία ή το δημοκρατικό πνεύμα (με την δαιμονική έννοια) οδηγεί σε ένα έθνος χωρίς σπουδαίους άνδρες, ένα έθνος κυρίως αγραμμάτων, ηθικά αποχαυνωμένο λόγω έλλειψης πειθαρχίας στους νέους, γεμάτο από την αυταρέσκεια που η κολακεία γεννά στην άγνοια, και μαλθακό από το μακροχρόνιο ντάντεμα. Και έτσι εύχεται η Κόλαση πως πρέπει να είναι κάθε δημοκρατικός λαός. Γιατί όταν ένα τέτοιο έθνος έρχεται σε σύγκρουση με ένα έθνος όπου τα παιδιά μελετούν στο σχολείο, όπου το ταλέντο τοποθετείται σε αξιόλογες θέσεις και όπου οι αδαείς δεν έχουν λόγο στον δημόσιο βίο, τότε το αποτέλεσμα είναι βέβαιο…

        Είναι δική μας ευθύνη να ενθαρρύνουμε την συμπεριφορά, τούς τρόπους, την όλη στάση του μυαλού, που φυσιολογικά αρέσουν οι δημοκρατίες. Γιατί αυτά είναι όσα, αν παραμείνουν ανεξέλεγκτα, θα την καταστρέψουν.  Φαντάζομαι θα αναρωτιέστε γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να το διακρίνουν αυτό.  Ακόμα και αν δεν διαβάζουν Αριστοτέλη (αυτό θα ήταν αντιδημοκρατικό) θα σκέφτεστε πως η Γαλλική επανάσταση θα μπορούσε να τους έχει διδάξει  ότι η συμπεριφορά που αρέσει φυσιολογικά στους αριστοκράτες δεν είναι η συμπεριφορά που διατηρεί  την δημοκρατία.  Θα μπορούσαν να το καταλάβουν αν έβλεπαν πως η ίδια αρχή έχει εφαρμογή  σε όλες τις μορφές διακυβέρνησης.

        Δεν  θα ήθελα να κλείσω όμως με αυτήν την σκέψη.  Δεν θα ήθελα -κόλαση φύλαγε!- να ενθαρρύνω στο μυαλό σας την ψευδαίσθηση που πρέπει εσείς με πολύ προσοχή να καλλιεργήσετε στο μυαλό των ανθρώπινων θυμάτων σας.  Εννοώ την ψευδαίσθηση ότι η μοίρα των εθνών είναι πολύ σημαντικότερη από την μοίρα των ξεχωριστών ατόμων.  Η πτώση των ελεύθερων ανθρώπων και ο πολλαπλασιασμός των υπόδουλων κρατών είναι για μας μόνο μέσο (βέβαια, αποτελεί και ένα πολύ απολαυστικό τρόπο διασκέδασης).  Όμως ο αληθινός σκοπός μας είναι η καταστροφή των ατόμων.  Γιατί μόνο τα άτομα μπορούν να σωθούν ή να καταδικαστούν.  Μόνο τα  άτομα έχουν τη δυνατότητα να γίνουν Υιοί του Εχθρού ή φαγητό για μας.  Η ύψιστη αξία, για μας, κάθε επανάστασης, πολέμου, ή λιμού έγκειται στην ιδιαίτερη αγωνία, προδοσία, μίσος, οργή και απόγνωση που μπορεί να παράγει στα άτομα. Η άποψη «είμαι το ίδιο καλός με εσένα» είναι ένα καλό μέσο για την καταστροφή των δημοκρατικών κοινωνιών. Αλλά έχει μια πολύ πιο βαθιά σημασία σαν αυτοσκοπός, σαν κατάσταση του νου, που, αφού πρώτα αποκλείσει την ταπείνωση, την φιλανθρωπία, την αγαλλίαση και κάθε ευχαρίστηση που έχει το άτομο από την ευγνωμοσύνη ή τον θαυμασμό, τον απομακρύνει μακριά σχεδόν  από κάθε δρόμο που θα μπορούσε τελικά να τον οδηγήσει  στον Παράδεισο.

 C.S. LEWIS “ΜΙΑ ΠΡΟΠΟΣΗ ΣΕ ΔΙΑΒΟΛΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ”, Εκδόσεις ΙΩΝΑΣ