Πλησιάζοντας  ἕναν Ἅγιο, ἄς πάρουμε σὰν παράδειγμα τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τὸν Σῦρο, δὲν νιώθεις νὰ σοῦ κάνη ἀποφατική θεολογία ποὺ στηρίζεται ἀπλῶς σὲ μιὰ φιλοσοφική ὁρολογία.  Μέσα στὴ ζωὴ σὲ ἀνατέμνει.  Σοῦ ἀποκαλύπτει τὴν ἀποφατικότητα πάνω στὰ πράγματα.  Θεολογία εἶναι ἠ ἀγιότης του.  Γίνεσαι δεκτὸς ὁλόκληρος ἀπ’αὐτόν, σ’ἕναν ἄλλο κόσμο.  Βρίσκεις ἐδῶ ὅλα τὰ πράγματα διαφορετικά. ἤρεμα, γαλήνια, ζωντανά, ἀθάνατα, ἁρωματισμένα ἀπὸ μιὰν ἄρρητη εὐωδία.  Βρίσκεις τὸν κόσμο ἑνὸς Ἁγἰου, τῆς ἁγιότητος τῆς θεολογίας.  Καὶ σ’αὐτόν τὸν κόσμο χωράει ὅλος ὁ ἄνθρωπος.  Βαφτίζεται, πεθαίνει.  Δὲν μένει τίποτε ἔξω ἀπὸ τὸν θάνατο.  Ὄταν ἀνασταίνεται εἶναι ἄλλος.  Ἀνήκει σ’ὅλους, καὶ τοῦ ἀνήκουν ὅλα.  Δὲν διαμάχεται.  Τοῦ ἐδόδη, κατὰ χάριν, πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς.

        Αὐτὸ ποὺ ἐχει ὁ Ἅγιος εἶναι ἀλλης φύσεως, ἄλλης γεννήσεως, ἀλλης μήτρας καὶ ἄλλου τοκετοῦ.  Εἶναι «τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος», «τὸ ἄνωθεν ἐρχόμενον», τὸ ὁποῖο «ἐπάνω  πάντων ἐστί».  Ἔχει ἀλλη συμπεριφορά, οὐσία, χαρακτῆρα.  Διακονεῖ, λάμπει, ἀγαπᾶ καὶ κολάζει (τιμωρεῖ) ἄλλως, ὡς ἐξουσίαν ἀγάπης ἔχων καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς.  Αὐτή εἶναι ἡ θεολογική λαμπηδών τοῦ ἀγίου Πνεύματος, ἡ Χάρι, πού εἶναι κάτι ἀλλο ἀπ’ὅλα τὰ ἄλλα, γιατὶ τὰ κλείνει, τὰ ἀνακεφαλαιώνει καὶ τὰ ξανακανουργώνει ὅλα σωτήρια μέσα του : τὰ σέβεται καὶ  τὰ δοκιμάζει.

        Κάθε μιὰ κίνησι τῆς σκέψεως ἤ τῆς ψυχῆς τοῦ ἁγίου τὸν προδίδει’  εἶναι μιὰ ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦν καὶ νὰ ἀναδυθοῦν νέα κύματα γαλήνης, νἀ θραύσουν ἀθόρυβα φιάλες ἀρωμάτων τοῦ Πνεύματος, ποῦ καταπραΰνουντήν ψυχή καὶ τὸ σῶμα τοῦ πλησίον.  Μπορεῖς νὰ δῆς εἰκονισμένη τὴ θεολογική ἀλήθεια τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Πνεύματος, τοῦ προΐεσθαι καὶ  τῆς γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ’ καὶ ὄχι τῆς ποιήσεως, τοῦ φτιαξίματος ἤ τοῦ φτιαχτοῦ.  Ἐδῶ κάτι ἀνερμήνευτο  ἀναδύεται, ἀπό την πραγματικότητα  ἀπρόσιτη καὶ ἄκτιστη καὶ φτάνει σὲ σένα σὰν παράκλησι, γεῦσι αίωνίου ζωῆς.

«ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ» Ἀρχιμ. Βασιλείου, Καθηγουμένου Ἰερᾶς Μονῆς Ἰβήρων