Τὰ τῆς γῆς ἐπί τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοΐ παραχωροῦντες, δεῦτε ἀνανήψωμεν, καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν, ὅμματα καὶ νοήματα’ πετάσωμεν τὰς ὀψεις ὁμοῦ καὶ τὰς αἰσθήσεις, ἐπὶ τὰς οὐρανίους πύλας οἱ θνητοί’ νομίσωμεν εἶναι τοῦ Ἐλαιῶνος εἰς ὄρος, καί ἀτενίζειν τῷ Λυτρουμένῳ ἐπὶ νεφέλης ἐποχουμένῳ’ ἐκεῖθεν γὰρ ὁ Κύριος εἰς οὐρανούς ἀνέδραμεν…

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ, Η ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ, ΟΡΘΡΟΣ, ὁ Οἶκος

 

Ἀφοῦ ἐγκαταλείψουμε στὴ γῆ ὅλες τὶς ἐπίγειες μέριμνες καὶ παραχωρήσουμε ὅσα γίνονται σκόνη στἠ φροντίδα τοῦ χωματένιου σώματος, ἐλᾶτε νὰ ἀνακαινισθοῦμε πνευματικά καὶ νὰ σηκώσουμε στὸν οὐρανό τὰ μάτια καὶ τὸ νοῦ μας.  Ἄς ἀνυψώσουμε, ὡς θνητοί ἄνθρωποι, τὰς αἰσθήσεις  καὶ τὶς μορφές μας πρὸς τὶς πύλες τοῦ οὐρανοῦ.  Ἄς θεωρήσουμε πὼς εἴμαστε στὸ ὀρος τῶν Ἐλαιῶν καὶ ἀτενίζουμε τὶν Λυτρωτή νἀ μεταφέρεται ἐπάνω σὲ νεφέλη.  Γιατὶ ὁ Κύριος ᾶπό ἐκεῖ ἀνέβηκε στους οὐρανούς…

 

         Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως άποτελεῖ γιορτασμό τοῦ ἀνοίγματος τοῦ οὐρανοῦ στούς άνθρώπους, τοῦ οὐρανοῦ ὡς τοῦ νέου καί αἰώνιου οἴκου, τοῦ οὐρανοῦ ὡς τῆς ἀληθινῆς μας πατρίδος. Ἡ ἁμαρτία χώρισε βίαια τή γῆ ἀπό τόν οὐρανό καί μᾶς ἔκανε γήινους καί χοντροκομένους, προσήλωσε τό βλέμμα μας σταθερά στό ἔδαφος καί ἔκανε τή ζωή μας ἀποκλειστικά γεωτροπική.  Ἁμαρτία εἶναι ἡ προδοσία τοῦ οὐρανοῦ μέσα στήν  ψυχή.  Αὐτή ἀκριβῶς τή μέρα, τήν ἑορτή τῆς Ἁναλήψεως, νιώθουμε τρομοκρατημένοι ἀπό αὐτή την ἀρνηση τού γεμίζει ὁλόκληρο τόν κόσμο.  ΄Ο άνθρωπος μέ ὑπεροψία καί μέ ὐπερηφάνια ἀναγγέλλει πώς εἶναι μόνο ὑλικός, πώς ὁλόκληρος ὁ κόσμος εἶναι ὑλικός,και πώς τίποτε δέν ὑπάρχει πέρα ἀπό τό ὑλικό.  Καί γιά κάποιο λόγο εἶναι ἀκόμη καί χαρούμενος γι’αὐτό, καί μιλᾶ μέ οἶκτο καί συγκατάβαση γι’αὐτούς πού ἀκόμη πιστεύουν σέ κάποιο εἴδους ούρανό» σάν νά πρόκειται γιά γελωτοποιούς ἤ γιά ἀγροίκους.  Ἐλᾶτε ἀδελφοί, «οὐρανός», εἶναι ἁπλῶς ὁ οὐρανός, εἶναι τόσο ὑλικός ὅσο καί κάθετι ἄλλο’  δεν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο, δέν ὑπῆρξε οὔτε καί θά ὑπάρξει.  Πεθαίνουμε, ἐξαφανιζόμαστε’  ἔτσι στό μεταξύ ἄς κτίσουμε ἕναν ἐπίγειο παράδεισο καί ἄς ξεχάσουμε τίς φαντασίες τῶν παπάδων.  Αύτό ἐν συντομίᾳ εἶναι τό τελικό ἀποτέλεσμα καί ἡ οὐσία τοῦ πολιτισμοῦ μας, τῆς ἐπιστήμης μας, τῆς ἱδεολογίας μας .  Ἠ πρόοδος καταλήγει στό νεκροταφεῖο, μέ την πρόοδο τῶν σκουληκιῶν πού τρέφονται ἀπό τά πτώματα.  Ἀλλά τί μᾶς προτείνετε, μᾶς ἐρωτοῦν, ποιός εἶναι αὐτός ὁ ούρανός γιά τον ὁποῖον μιλᾶτε, στόν ὁποῖον ὁ Χριστός ἀνελήφθη;  Τέλος πάντων, τίποτε δέν ὐπάρχει στόν οὐρανό γιά τόν ὁποῖο μιλᾶτε.  

        Ἄς ἀπαντήσει σ’αὐτό τὸ ἐρώτημα ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος, ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας πού ἔζησε δέκα ἕξι αἰῶνες πρίν.  Μιλῶντας γιά τὸν ούρανό, ἀναφωνεῖ : «Τί ἀνάγκη ἔχω ἀπό τον οὐρανό, ὅταν ἐγώ ὁ ἴδιος θα γίνω οὐρανός;…».  Ἄς ἔρθει ἡ  ἀπάντηση ἀπό τούς Πατέρες μας πού ὀνόμαζαν τήν Ἐκκλησία «ἐπίγειο οὐρανό».  Τό οὐσιαστικό σημεῖο αὐτῶν τῶν δύο ἀπαντήσεων εἶναι τό ἐξῆς :  οὐρανός εἶναι τὸ ὄνομα τῆς αὐθεντικῆς κλήσης μας ὡς ἀνθρώπινα πλάσματα, οὐρανός εἶναι ἡ τελική ἀλήθεια γιά τή γῆ.  Ὄχι, ὁ οὐρανός δέ βρίσκεται κάπου στό ἀπώτερο διάστημα πέρα ἀπό τούς πλανῆτες ἤ σέ κάποιον ἄγνωστο γαλαξία.  Οὐρανός εἶναι αὐτό πού μας ἐπιστρέφει ὁ Χριστός, ὅ,τι χάσαμε μέ την ἁμαρτία καὶ τήν ὑπερηφάνεια, μέ τίς ἐπίγειες, ἀποκλειστικά γήινες, ἐπιστῆμες καὶ ἰδεολογίες, καὶ τώρα εἶναι ἀνοικτός, μᾶς τόν προσφέρει καὶ μᾶς τόν ἐπιστρέφει ὁ Χριστός. Οὐρανός εἶναι τό βασίλειο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Τό βασίλειο τῆς ἀλήθειας, τῆς καλωσύνης καί τῆς ὀμορφιᾶς.  Οὐρανός εἶναι  ὁλόκληρη ἡ πνευματική μεταμόρφωση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς’ οὐρανός εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ νίκη πάνω στό θάνατο, ὁ θρίαμβος τῆς ἀγάπης και τῆς φροντίδας’  οὐρανός εἶναι ἡ ἐκπλήρωση αὐτῆς τῆς ἔσχατης ἐπιθυμίας, γιά τήν ὁποία εἰπώθηκε : «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς άγαπῶσιν αύτόν» (Α Κορ.2,9).                       

Alexander Schmemann, Celebration of Faith