ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Λόγος ΙΓ’ (35-55)

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

 

Ἀλλὰ γὰρ ἴδωμεν, εἰ δοκεῖ, καὶ καλῶς ἐξετάσωμεν, τὶ τὸ μυστήριον τῆς τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἀναστάσεως, ὅπερ ἀεὶ τοῖς βουλομένοις ἡμῖν μυστικῶς γίνεται, καὶ πῶς ἐν ἡμῖν ὁ Χριστὸς ὡς ἐν μνήματι θάπτεται καὶ πῶς ἑνούμενος ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς ἐξανίσταται, συνανιστῶν καὶ ἡμᾶς ἑαυτῷ.  Ἔστι δὲ ὁ σκοπός τοῦ λόγου τοιοῦτος. Ὁ Χριστὸς καὶ Θεὸς ἡμῶν, ἐπὶ σταυροῦ κρεμασθείς καὶ προσηλώσας ἐν αὐτῷ τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, θανάτου γευσάμενος, κατῆλθεν ἐν ταῖς κατωτάταις τοῦ ᾄδου.  Ὥσπερ οὖν ἐξ ᾄδου πάλιν ἀνελθών εἰς τὸ ἄχραντον ἑαυτοῦ σῶμα εἰσῆλθεν, οὗ κατελθών ἐκεῖσε οὐδαμῶς ἐχωρίσθη, καὶ εὐθὺς ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ μετά ταῦτα ἀνῆλθεν εἰς οὐρανούς μετὰ δόξης πολλῆς καὶ δυνάμεως, οὕτω δὴ καὶ νῦν ἐξερχομένων ἡμῶν έκ τοῦ κόσμου καὶ εἰσερχομένων διὰ τῆς τῶν παθημάτων τοῦ Κυρἰου ἐξομοιώσεως ἐν τῷ τῆς μετανοίας μνήματι, αὐτὸς ἐκεῖνος ἐξ οὐρανῶν κατερχόμενος, εἰσέρχεται ὡς έν τάφῳ ἐν τῷ ἡμῶν σώματι, καὶ ἐνούμενος ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς ἑξανιστᾷ νεκράς οὖσας ὁμολογουμένως αὐτάς, καὶ τυνικαῦτα βλέπειν έμπαρέχει τῷ οὕτως ἀναστάντι σὺν τῷ Χριστῷ τἠν δόξαν τῆς μυστικῆς αὐτοῦ άναστάσεως.

 

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στήν ψυχή μας.

Ἀλλ’ἄς δοῦμε λοιπόν.ἄν θέλετε, κι ἄς ἐξετάσουμε προσεκτικά ποιό εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ και Θεοῦ μας, τό ὁποῖο πάντοτε συντελεῖται μέσα μας μυστικά, ἐάν θέλουμε, καί πῶς ὁ Χριστός θάπτεται μέσα μας σάν σέ μνῆμα καί πῶς ἑνώνεται μέ τίς ψυχές μας και ἀνίσταται, ἀνασταίνοντας κι ἐμᾶς μαζί μέ τόν ἑαυτό του.  Αὐτός ἀλλωστε εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς παρούσης ὁμιλίας. 

Ὁ Χριστός καί Θεός μας κρεμάστηκε ἐπάνω στόν σταυρό καί κάρφωσε σ’αύτόν τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου.  Καί ἀφοῦ γεύθηκε τόν θάνατο, κατῆλθε στά κατώτατα μέρη τοῦ ἅδη.  Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν, ἀφοῦ ἀνῆλθε πάλι ἀπό τόν ἅδη, εἰσῆλθε στό ἄχραντο σῶμα του, ἀπό το ὁποῖο ὡς Θεός καθόλου δέν χωρίστηκε ὅταν κατέβηκε ἐκεῖ, καί ἀμέσως ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν κι ἔπειτα ἀνῆλθε στούς οὐρανούς μέ δόξα πολλή και μέ δύναμη, ἔτσι τώρα συμβαίνει καί μ’ἐμᾶς : Ὅταν δηλαδή ἐμεῖς ἐξερχόμαστε ἀπό τόν κόσμο καί εἰσερχόμαστε στό μνῆμα τῆς μετανοίας καί τῆς ταπεινώσεως διά τῆς μιμήσεως τῶν παθημάτων τοῦ Κυρίου, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός κατέρχεται ἀπό τον οὐρανό, είσέρχεται στο σῶμα μας σάν σέ τάφο, ἑνώνεται μέ τίς ψυχές  μας και τίς ἀνασταίνει ἀπό τόν πνευματικό θάνατο, στόν ὁποῖο ὁμολογουμένως μέχρι τότε ἦταν παραδομένες.  Και τότε παρέχει τη δυνατότητα σ’αὐτόν πού ἔτσι ἀναστήθηκε μαζί μέ τόν Χριστό, νά βλέπει τή δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.

 ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Εκδ.ΧΦΔ