Τἰ ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν ; Τί θρηνεῖτε τον ἄφθαρτον ὡς ἐν φθορᾷ ;

 

        Ὅλος ὁ Χριστιανισμός δεν εἶναι παρά ἡ ἐμπειρία τῆς πίστης πού ἐπαναλαμβἀνεται συνεχῶς σάν νά εἶναι ἡ πρώτη φορά, καί πού έχει σαρκωθεῖ στίς τελετές, στό λόγο, στή μουσική καί στά χρώματα.  Γιά τόν ἄνθρωπο ὅλα αὐτά φαίνονται σάν χίμαιρα’ ἀκούει μόνο λέξεις, βλέπει μόνο ἀκατανόητες τελετές, και τίς ἀντιλαμβάνεται μόνο ἐπιδερμικά.  Για τούς πιστούς ὅμως, ὅλα  αὐτά ἀκτινοβολοῦν ἀπό μέσα, ὄχι ὡς ἀπόδειξη τῆς πίστης τους, ἀλλά ὡς ἀποτέλεσμά της, ὡς ζωή της στόν κόσμο, στήν ψυχή,, στήν ἱστορία…

        Πάσχα δέν εἶναι ἠ ἀνάμνηση ἐνός γεγονότος τοῦ παρελθόντος. Εἶναι ἡ πραγματική και χαρμόσυνη συνάντηση μ ’Αὐτόν, πού οἱ καρδιές μας Τόν εἶχαν γνωρίσει καί Τόν εἶχαν συναντήσει ἀπό καιρό, ὡς ζωή και φῶς. Ἠ νύχτα τού Πάσχα μαρτυρεῖ πώς ὁ Χριστός εἶναι ζωντανός καί βρίσκεται μαζί μας, πώς κι ἐμεῖς εἴμαστε ζωντανοί μαζί Του…

Ἀναστάσεως ἡμέρα,

Καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει,

Καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα.

Εἴπωμεν ἀδελφοί,  καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς’

συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀνατάσει,

καὶ οὕτω βοήσωμεν’ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

θανάτῳ θάνατον πατήσας,

καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι

ζωὴν χαρισάμενος.

Χριστὸς Ἀνέστη!

 

Alexander Schmemann