Ὁ Σταυρός, ἡ ἀναγκαιότητά του καί τό παγκόσμιο νόημά του ἀποκαλύπτονται μέ την πολύ σύντομη φράση τοῦ Ἐυαγγελίου : «και ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς…». Τώρα μποροῦμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : ἀγαποῦσε τό φίλο Του Λάζαρο και γι’αὐτό εἶχε τή δύναμη να τόν φέρει πίσω στή ζωή. Ἠ δύναμη τῆς Ἀνάστασης δεν εἶναι ἁπλά μια θεϊκή «δύναμη αὐτή καθ’ἑαυτή», ἀλλά εἶναι δύναμη ἀγάπης, ἤ μᾶλλον ἡ ἀγάπη εἶναι δύναμη.

        Ὀ Θεός εἶναι Ἀγάπη, και ἠ Ἀγάπη εἶναι Ζωή. Ἡ  Ἀγάπη δημιουργεῖ Ζωή… Ἡ Ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ἐκείνη που κλαίει μπροστά τον τάφο και ἡ Ἀγάπη εἶναι ἐκείνη πού ἐπαναφέρει τη ζωή.  Αὐτό εἶναι το νόημα τῶν θεϊκῶν δακρύων τοῦ Ἰησοῦ. Μέσα ἀπό αυτά ἡ ἀγάπη ἐνεργοποιεῖται και πάλι –ἀναδημιουργεῖ, ἀπολυτρώνει, ἀποκαθιστᾶ τή σκοτεινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου : « Λάζαρε, δεῦρο ἔξω!...». Προσταγή ἀπολύτρωσης. Κάλεσμα στο φῶς. Ἀκριβῶς γι’αὐτό το Σάββατο τοῦ Λαζάρου εἶναι τό προοίμιο καί τοῦ Σταυροῦ, σάν τη μέγιστη θυσία τῆς Ἀγάπης,  και τῆς Ἀνάστασης, σάν τον τελικό θρίαμβο τῆς ἀγάπης.                        

THE HOLLY WEEK, Alexander Schmemann