Στην Εκκλησία  γνωρίζεις την αλήθεια ως αγάπη σεσαρκωμένη.  Δεν υπάρχουν εδώ αναπόδεικτες υποσχέσεις ούτε άσαρκες θεωρίες. Τα πάντα είναι αθρόως παρόντα.  Με ένα «χαίρετε»  του Κυρίου, «ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε», γαληνεύει η τρικυμία γύρω και μέσα σου.

        Κανείς πόνος δεν μένει χωρίς ανταμοιβή.  Και καμμιά χαρά χωρίς συνέχεια. Περιβαλλόμεθα από πλήθος ευεργεσιών που γνωρίζουμε και αγνοούμε. Τα γνωστά έχουν άγνωστα βάθη.  Και τα ορατά, αόρατο περιεχόμενο.  Όλα είναι ζωή και ευεργεσία.  Όταν απ’ Αυτόν ακούς αιώνια ζωή ή αιώνια κόλαση, το δέχεσαι ως φανέρωση της αφάτου αγάπης και φροντίδος Του.

       Όταν μιλά αυστηρά, σε ηρεμεί.  Όταν σου δείχνει αγάπη, σε κρίνει. Γιατί δεν ήλθε να κρίνει αλλά να σώσει. Εκπλήττεσαι.  Και δεν καλείσαι να ερμηνεύσεις τον λόγο Του, αλλά να διορθώσεις τον εαυτό σου κατά το θέλημά Του.

        Ζητά από εμάς ένα πράγμα : να μετανοήσομε. Να αποκτήσομε νουν Χριστού.  Τότε  όλα τα βλέπουμε «ἄλλως» και ευκρινώς…

        Στην καρδιά της ζωής και της πίστεώς μας βρίσκεται η Ανάσταση του Χριστού, ως κατάργηση του θανάτου, που γεμίζει ουρανό, γη και καταχθόνια με άχρονο φως.  Αυτή την έκπληξη μεταφέρουν οι Άγιοι.  Έχουν μείνει άναυδοι, και  Άλλος μιλά αντ’     αυτών.

        Αι μυροφόροι  «οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον».  Και τα είπαν όλα σε όλους με τον κραδασμό της παρουσίας των…

        Οι άλλοι, οι μη της Αναστάσεως την «πεῖραν εἰληφότες», είτε είναι φιλελεύθεροι, είτε είναι συντηρητικοί, είτε μιλούν για τον παράδεισο, είτε για την κόλασιη σε αφήνουν νηστικό από τη χάρη της ζωής, όπως οι ίδιοι είναι. Δεν ξεκινούν ούτε παραπέμπουν στην Εκκλησία αλλά στην αυθεντία τους.

        Δεν αισθάνονται την ανάγκη να μετανοήσουν για να βρουν τον εαυτό τους.  Αλλά νιώθουν προσωπικό τους χρέος να φωτίσουν τον κόσμο που βρίσκεται στο σκοτάδι.

        Έτσι, επεκτείνουν την κόλαση αυτοί που, με τον λογισμό τους, αντιπροσωπεύουν τον παράδεισο.

Αρχιμ. Βασιλείου «Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ»