Το ερώτημα δεν είναι  -εφόσον βρισκόμαστε σε τούτη τη ζωή- γιατί ο Θεός δεν καταργεί την αιωνιότητα της κολάσεως, αλλά γιατί οι άνθρωποι αιωνίως επιμένομε να τη δημιουργούμε και να την επιβάλλωμε, αποστρεφόμενοι τη ζωή της αγάπης και της ελευθερίας.

        Δημιουργούμε κόμματα, θρησκείες και θεωρίες. Θέλομε να ευτελίσωμε τον άνθρωπο.  Να παραποιήσομε το θεόπλαστο είναι του. Να του επιβάλωμε τον παράδεισό μας. Να κλείσομε τον αετό του Πνεύματος σε κοτέτσια συστημάτων.

            Εκείνος αγωνίζεται να μας βάλει στον Παράδεισο της αγάπης. Και εμείς επιζητούμε την κόλαση του μίσους, Αυτός, αναλλοίωτη ανοχή και συγχώρηση Εμείς, αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, εχθρική προς τον εαυτό μας και τους άλλους.

        Στην προτροπή προς τον πρεσβύτερο υιό της παραβολής του ασώτου : «εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὐρέθη» εμείς απαντούμε: Εσύ είσαι αίτιος, που δέχεσαι τον γιό σου που έφαγε την περιουσία σου μετά πορνών.

        Δεν ζούμε τη χαρά της επιστροφής και της μετανοίας του ασώτου (και ποιος δεν είναι άσωτος;) αλλά αντιπαραθέτομε οικονομική ζημιά και ηθική εκτροπή, ως δίκαιοι οικονομολόγοι και ηθικολόγοι.

Αρχιμ. Βασιλείου, Προηγουμένου Ι.Μ. Ιβήρων