Η επόμενη πράξη της λειτουργίας είναι η είσοδος’ ο ερχομός του ιερουργού στο θυσιαστήριο. Δόθηκαν σε αυτήν όλες οι δυνατές συμβολικές εξηγήσεις, αλλά η είσοδος δεν είναι «σύμβολο».  Είναι η καθαυτό κίνηση της Εκκλησίας ως πέρασμα από το παλιό στο νέο, από τον «κόσμο τούτον στον «ερχόμενο κόσμο» και, ως τέτοια, είναι ουσιαστική κίνηση  του λειτουργικού «ταξιδέματος».  Στον «κόσμο τούτον» δεν υπάρχει  θυσιαστήριο και ο ναός καταστράφηκε. Το μόνο θυσιαστήριο είναι ο Ίδιος ο Χριστός, η ανθρωπότητά Του – που Αυτός την προσδέχτηκε και την θέωσε και την έκανε ναό του Θεού, θυσιαστήριο της παρουσίας Του. Και ο Χριστός αναλήφθηκε στους ουρανούς. Το θυσιαστήριο, με τον τρόπο αυτό, είναι σημάδι πως  στο Χριστό μας δόθηκε να πατήσουμε στον ουρανό, πως η Εκκλησία είναι το «πέρασμα» στον ουρανό, η είσοδος στο ιερό του ουρανού, και πως μονάχα «μπαίνοντας», ανεβαίνοντας στον ουρανό η Εκκλησία βρίσκει την πλήρωσή της, γίνεται αυτό που είναι.  Και έτσι η είσοδος στην Ευχαριστία, το πλησίασμα αυτό του ιερουργού  -και στο πρόσωπό του όλης της Εκκλησίας  -στο θυσιαστήριο, δεν είναι σύμβολο. Είναι η σταυρική και αποφασιστική πράξη μέσα στην οποία αποκαλύπτονται και καθιερώνονται οι αληθινές διαστάσεις του μυστηρίου.  Η «χάρη» δεν κατεβαίνει, η Εκκλησία είναι που «χαριτώνεται». Η χάρη σημαίνει καινούργιο είναι, σημαίνει Βασιλεία, σημαίνει ερχόμενος κόσμος. Καθώς ο ιερουργός πλησιάζει το θυσιαστήριο, η Εκκλησία πιάνει τον ύμνο που αιώνια οι άγγελοι ψέλνουν στο θρόνο του Θεού: Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος… και ο ιερέας λέει: Ο Θεός ὁ Ἄγιος, ὁ τρισαγίῳ φωνῇ ὑπό τῶν Σεραφίμ ἀνυμνούμενος, και «ὑπό τῶν Χερουβίμ δοξολογούμενος καὶ ὑπό πάσης έπουρανίου δυνάμεως  προσκυνούμενος…

… Η γνώση για το Θεό καταλήγει σε ορισμούς και διακρίσεις. Η γνώση του Θεού ο0δηγάε στον ένα, απερινόητο και ωστόσο ολοφάνερο και αφεύγατο λόγο: Άγιος. Μέσα στη λέξη αυτή εκφράζομε ταυτόχρονα: και πως ο Θεός είναι η Απόλυτη Ετερότητα, ο ένας για τον οποίο δεν ξέρομε τίποτα’ και πως η Εκείνος είναι το τέλος κάθε πείνας, κάθε αποθυμιάς, ο απρόσιτος που επιστρατεύει τις θελήσεις μας, ο μυστηριακός θησαυρός που μας τραβάει, και όλα όσα μαθαίνομε δεν είναι παρ4ά Εκείνος. «Άγιος» είναι η λέξη, η ψαλμωδία, η «αντίδραση» της Εκκλησίας την ώρα που μπαίνει στον ουρανό, την ώρα που στέκεται μπροστά στην ουράνια δόξα του Θεού.

Alexander Schmemann, “For the Life and  the World”, “ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ» εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ