…Αρχίσαμε με το θέμα αυτό της τροφής , για να απαλλάξομε τούς όρους «μυστηριακός» και «ευχαριστιακός» από τους συνειρμούς που απόχτησαν μέσα στη μακρόχρονη ιστορία της τεχνικής θεολογίας, όπου τούς χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια του «φυσικού» σε αντίθεση με το «βέβηλο», μέσα στην ίδια παναπεί αντίθεση στη θρησκεία και στη ζωή που αφήνει τη ζωή τελικά δίχως λύτρωση και θρησκευτικά δίχως νόημα. Σύμφωνα με την άποψή μας όμως το «προπατορικό» αμάρτημα δεν είναι πρωταρχικά πώς ο άνθρωπος «παράκουσε» το Θεό. Το αμάρτημα είναι πώς έπαψε να πεινάει για Εκείνον και μόνο για Εκείνον, έπαψε να βλέπει τη ζωή του ολάκερη εξαρτημένη από έναν κόσμο που ήταν ολάκερος ένα μυστήριο (sacrament) της κοινωνίας με το Θεό. Το αμάρτημα δε στάθηκε πώς ο άνθρωπος παραμέλησε τα θρησκευτικά  καθήκοντα του. Το αμάρτημα στάθηκε πώς ο άνθρωπος στοχάστηκε το Θεό σύμφωνα με την άποψη της θρησκείας, δηλαδή το Θεό σε αντίθεση με τη ζωή.  Η μόνη πραγματική πτώση του ανθρώπου είναι η μη ευχαριστιακή ζωή του μέσα σε ένα μη ευχαριστιακό κόσμο.  Η πτώση δεν είναι πως προτίμησε τον κόσμο από το Θεό, πως διατάραξε την ισορροπία ανάμεσα στα πνευματικά και στα υλικά πράγματα, αλλά πώς έκανε τον κόσμο υλικόν ενώ έπρεπε να τον μετασχηματίσει σε «ζωή ἐν Θεῷ», να τον γεμίζει νόημα και πνεύμα.

Alexander Sshmemann