Ασώτως διασπήρας, τον πατρικόν μου πλούτον,

Έρημος  γέγονα, εν τη χώρα οικήσας των πονηρών πολιτών’

Και τη αλογία ωμοιόθην ανοήτοις κτήνεσι,

Και πάσης γεγύμνωμαι θείας χάριτος’

Διό επιστρέψας βοώ σοι τω ευσπλάχνω και οικτίρμονι πατρί’

Ήμαρτον, δέξαι με μετανοούντα ο Θεός, και ελέησόν με.

                                       ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Γ’ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

 

        Η αμαρτία, η αδυναμία του, είναι ότι όντας ανώριμος δεν έχει φτάσει στο να ξέρει ότι η ουσία του Πατρός είναι η ίδια με την ουσία του Υιού.  Δεν ξέρει τούτη τη στιγμή αυτό που λέει παρακάτω ο πατέρας στον πρεσβύτερο υιό, «τα εμά πάντα σα εστί», γι’ αυτό ζητά από  τον πατέρα του να του δώσει «το επιβάλον μέρος της ουσίας», το κομμάτι που του ανήκει.  Αυτός ο χωρισμός που γίνεται μέσα του είναι η αμαρτία του.

        Αυτός ο χωρισμός, ο τεμαχισμός είναι η αμαρτία, το κακό. «Όρος σύντομος του κακού ότι ου κατά φύσιν αλλά κατά μερικήν έλλειψιν του αγαθού έστι» (Άγιος Μάξιμος, Π.Γ. 4 301^Α)

        Ο πατέρας είναι άρχοντας αγάπης.  Δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό του.  Ενδιαφέρεται να σώσει τον άλλο, το παιδί του.  Αυτό βρίσκεται στον σκοπό της ζωής του, είναι καταξίωσι του είναι του. Δεν τον ενδιαφέρει τί θα πει ο κόσμος, αν θα χάσει το κύρος του, αν παρουσιαστεί ως πατέρας αποτυχημένος, με παιδί που αφήνει το σπίτι και φεύγει μακριά.  Η αγάπη του πατέρα πάει πιο μακριά απ΄ότι μπορεί να πάει η κρίσι του κόσμου ή η ανταρσία του γιού του.  Γι’ αυτόν τον λόγο δεν θέλει να του κάμει διδασκαλία με λόγια.  Ξέρε ότι δεν πρόκειται να βγει τίποτε. Δεν πρόκειται να νοιώσει κάτι ο νεώτερος υιός του.

        Τώρα πρέπει να τον αφήσει να περιπλανηθεί, να πάθει, να μάθει, να δει προσωπικά.  Αυτό ξέρει ο πατέρας ότι είναι κάτι θανάσιμα επικίνδυνο, αλλά δεν βλέπει  άλλη λύσι.

        Θα το συντροφεύει πάντοτε με την αγάπη του, που μένει στο σπίτι, αλλά απλώνεται παντού. Γι’ αυτό δεν αμύνεται στενόκαρδα, δεν πιέζει.  Δίνει αγωγή στο παιδί του υποφέροντας μυστικά ολόκληρος, βγαίνει στον σταυρό της αναμονής.

        Το θέμα δεν είναι ο πατέρας να κρατήσει δια της βίας τον υιό κοντά του, αλλά να του δώσει τη δυνατότητα, να του δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, ώστε ο ίδιος μόνος του, να έλθει προς Αυτόν, την πηγή της Ζωής.  Αυτή η κίνηση προς τον Πατέρα ορίζει τον υιό.

Αρχ. Βασιλείου Ιβηρήτου