Η σπαρακτική ιστορία της ανθρώπινης φιλαυτίας είναι η τραγωδία του σπόρου που δεν γίνεται ποτέ τι πανύψηλο δένδρο που φέρει καρπούς, "ώστε ελθείν τα πετεινά του ουρανού και κατασκηνούν εν τοις κλαδοις αυτού". Αντί να μεγαλώνει μέσα σε μιά ολοένα και διερυνόμενη σφαίρα αγάπης, η οποία τελικά περικλείει όλη την ανθρωπότητα, όπως η αγάπη του χριστού αγκάλιασε τον κόσμο επάνω στι Σταυρό, η ψυχή, διαστρεβλωμένη από τη φιλαυτία, συρρικνώνεται, μετασχηματισμένη σε μία αξιολύπητη μπάλα ορέξεων, πλεονεξίας και απομόνωσης. Όλο το θαυμάσιο δυναμικό με το οποίο ο άνθρωπος έχει προικοδοτηθεί πνίγεται και διαστρεβλώνεται καθώς κατευθύνεται προς έναν ανάξιο στόχο, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο τον άνθρωπο παγιδευμένο στο πολύ μικρό, πνιγερό και εντελώς  υποκειμενικό κόσμο του σώματός του.

        

        Για να υπερνικήσει κανείς αυτή την ανώμαλη κατάσταση, οι Πατέρες συμβουλεύουν να πολεμούμε τη φιλαυτία με τη λογική σκέψη και τη σώφρονα δράση. Αντί να σκεφτόμαστε πώς μπορούμε να μένουμε στην ηδονή και να αποφεύγουμε τον πόνο, ο Άγιος Μάξιμος προτείνει την ανάταση των σκέψεων σε μία πνευματική γνώση του Δημιουργού. Αλλάζοντας το αντικείμενο της στοργής, ο πιστός μπορεί να αντικαταστήσει τη φιλαυτία που προσηλώνεται στο σώμα με την πνευματική φιλαυτία, που συγκεντρώνεται στην καλλιέργεια των αρετών και κατά συνέπεια στη λατρεία του Θεού. Από μια  συμπεριφορική προοπτική, αυτή νέα εστίαση της προσοχής φανερώνεται με την άσκηση της εγκράτειας αντί της παράδοσης στις επιθυμίες. Από μια γνωστική όψη, καθοδηγείται από μια βαθιά ριζωμένη πίστη στο Θεό. Ομόφωνα, η πίστη, η αγάπη και η εγκράτεια προκαλούν μία αλλαγή, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για φιλαυτία στην ανθρώπινη ψυχή.

Αλεξίου Ιερομονάχου Καρακαλλινού, "ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ" Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ