Ο άνθρωπος δημιουργείται "διά το εράν". Είναι ερωτικός ο λόγος της δημιουργίας του ανθρώπου. Κατά τον άγιο Μάξιμο, ο άνθρωπος είναι η φανέρωση της σχέσης κτιστού και ακτίστου. Και αυτή τη δυναμική ο Μάξιμος την ονομάζει θείον έρωτα.  Από μεν τον δημιουργό υπάρχει όλη η δύναμη των ενεργειών του, η εμφύσηση της πνοής. Πρέπει να απαντήσει και ο άνθρωπος με αυτή τη δύναμη του εράν προς τον δημιουργό του,

        Αυτή λοιπόν η σχέση του ανθρώπου (της τέταρτης φύσης) με τον Θεό (με την πρώτη φύση), συνιστά το πραγματικό "είναι" του ανθρώπου. Αυτός ο άνθρωπος που έχει  σχέση με τον δημιουργό του, υπάρχει. Εάν διακόψει αυτή τη σχέση με τον δημιουργό του δεν υπάρχει. Το ξαναλέω αυτό γιατί είναι λεπτό σημείο. Όσο το κτιστόν βρίσκεται σε σχέση με τον δημιουργό του, ή, για να μιλήσουμε με πιό σχολαστικές έννοιες, όσο το κτιστόν βρίσκεται σε σχέση με το άκτιστον, το κτιστόν υπάρχει. Όταν διακόψει αυτή τη σχέση, το κτιστόν δεν υπάρχει. Εδώ όμως πρέπει να κάνω μιά ερμηνία του όρου "υπάρχειν". Το μεν κτιστόν ως υλική φύση μπορεί να υπάρχει ανεξαρτήτως σχέσεως. Η υλική φύση δεν έχει βούληση. Δεν μπορεί να θέλει να υπάρχει ή να θέλει να μήν υπάρχει. Μόνον ο άνθρωπος έχει βούληση, έχει ελευθερία. Και η ελευθερία του φτάνει ως την άρνηση της ίδιας του της ύπαρξης. Μπορεί να πει "δεν θέλω να υπάρχω", ή -πράγμα που είναι το ίδιο- "δεν θέλω να έχω σχέση με το άκτιστο". 'Οπως  όμως η υλική φύση υπάρχει ανεξαρτήτως βουλήσεως (είτε θέλει, είτε δεν θέλει να υπάρχει), έτσι και ο άνθρωπος μπορεί να υπάρχει ανεξαρτήτως της σχέσης του με το άκτιστο (είτε θέλει δηλαδή, είτε δεν θέλει να υπάρχει), αλλά η ύπαρξή του αυτή υφίσταται πλέον με τον τρόπο ύπαρξης της υλικής φύσης. Δηλαδή ο άνθρωπος που δεν θέλει τη σχέση του με τον Θεό υπάρχει ως διάσταση κτιστότητος.

Ο άνθρωπος που θέλει τη σχέση με τον Θεό υπάρχει ως διάσταση αγάπης, ως διάσταση σχέσεως. Στους  Πατέρες "ζωή" ονομάζεται το αγαπάν και θάνατος η απουσία του αγαπάν.

Δημήτρης Μαυρόπουλος