Ο  παράδεισος ή η κόλαση εξαρτάται  από τον τρόπο που δεχόμαστε την αγάπη του Θεού.  Στην αγάπη Του θα ανταποκριθούμε με αγάπη η με μίσος; Αυτή η είναι η κρίσιμη διαφορά.  Και η διαφορά αυτή εξαρτάται αποκλειστικά από μας, από την ελευθερία μας, από την ενδόμυχη ελεύθερη επιλογή μας, από μια τέλεια  ελεύθερη διάθεση που δεν επηρεάζεται από εξωτερικές καταστάσεις ή εσωτερικούς [παράγοντες της υλικής και πνευματικής φύσης μας , γιατί δεν είναι μια εξωτερική πράξη  αλλά μια εσωτερική διάθεση που πηγάζει από τα βάθη τη καρδιάς μας, και καθορίζει όχι τις αμαρτίες μας, αλλά  τον τρόπο  που σκεπτόμαστε για τις αμαρτίες μας, όπως φαίνεται καθαρά στις περιπτώσεις του τελώνη και του φαρισαίου και των ληστών που συσταυρώθηκαν  με το Χριστό.  Αυτή η ελευθερία, αυτή η επιλογή, αυτή η εσωτερική διάθεση προς το Δημιουργό μας είναι ο εσώτατος πυρήνας  της αιώνιας προσωπικότητάς μας, είναι το βαθύτερο χαρακτηριστικό  μας, είναι αυτό που μας κάνει αυτό του είμαστε, είναι το αιώνιο πρόσωπό μας – φωτεινό ή σκοτεινό η φθονερό.

            Όχι, αδελφοί μου, δυστυχώς για μας ο παράδεισος ή η κόλαση δεν εξαρτάται από το Θεό.  Αν εξαρτιόταν από το Θεό δε θα φοβόμασταν τίποτα.  Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από την Αγάπη.  Αλλά  δεν εξαρτάται από το Θεό.  Εξαρτάται αποκλειστικά από μας και αυτή είναι ολόκληρη τραγωδία.  Ο Θεός μας θέλει να είμαστε κατ’ εικόνα Του, αιώνια ελεύθεροι.  Μας σέβεται απόλυτα.  Αυτό είναι Αγάπη.  Χωρίς σεβασμό δεν μπορούμε να μιλάμε για αγάπη.  Είμαστε άνθρωποι επειδή είμαστε ελεύθεροι.  Αν δεν ήμασταν ελεύθεροι θα ήμασταν έξυπνα ζώα ,όχι άνθρωποι. Ο Θεός δε θα πάρει ποτέ πίσω το δώρο της ελευθερίας που καθορίζει τι είμαστε.  Αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε πάντα αυτό που εμείς  θέλουμε να είμαστε, φίλοι ή εχθροί του Θεού και δεν υπάρχει αλλαγή σ’ αυτό το βαθύτατο είναι μας. Σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν βαθιές ή επιφανειακές αλλαγές στη ζωή μας, στο χαρακτήρα μας, στις  πεποιθήσεις μας.  Όλες αυτές οι αλλαγές, όμως, είναι μόνο η χρονικά μεταβαλλόμενη έκφραση του  βαθύτερου αιώνιου εαυτού μας.  Αυτός ο βαθύς αιώνιος εαυτός είναι αιώνιος με όλη τη σημασία της λέξης.  Γι’ αυτό ο παράδεισος και η κόλαση είναι επίσης αιώνια.  Δεν υπάρχει μεταβολή σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε.  Τα πρόσκαιρα χαρακτηριστικά μας και η ιστορία μας  στη ζωή εξαρτώνται από πολλά επιφανειακά πράγματα, που εξαφανίζονται με το θάνατο, το αληθινό μας πρόσωπο όμως δεν είναι επιφανειακό και δεν εξαρτάται από μεταβαλλόμενα και εξαφανιζόμενα πράγματα, που εξαφανίζονται με το θάνατο, το αληθινό μας πρόσωπο όμως δεν είναι επιφανειακό και δεν εξαρτάται από μεταβαλλόμενα και εξαφανιζόμενα πράγματα.  Είναι ο πραγματικός εαυτός μας. Παραμένει μαζί μας όταν κοιμόμαστε στον τάφο και θα γίνει το πραγματικό πρόσωπό μας κατά την ανάσταση.  Είναι αιώνιος.

……………………………………………………………………………………………………………  ….

        Οι δαίμονες θέλουν πάντα να μας κάνουν να σκεφτόμαστε τη σωτηρία μας ή τον αιώνιο πνευματικό θάνατο με νομικίστικους όρους. Μας θέλουν να σκεφτόμαστε  ότι η σωτηρία ή ο αιώνιος θάνατος είναι ένα ζήτημα της απόφασης του Θεού. Όχι, αδελφοί μου, πρέπει να ξυπνήσουμε για να μην απολεσθούμε.  Η σωτηρία μας ή ο αιώνιος θάνατός μας δεν είναι ζήτημα απόφασης του Θεού, αλλά ζήτημα δικής  μας απόφασης, είναι ζήτημα απόφασης της ελεύθερης βούλησής μας, την οποία ο Θεός σέβεται απόλυτα. Ας μην εξαπατιόμαστε με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Ο κίνδυνος δεν προέρχεται από τον Θεό, προέρχεται από μας τους ίδιους.

 Αλέξανδρος Καλόμοιρος, «Ο Πύρινος Ποταμός» “The river of fire”  εκδ. Ζέφυρος.