Ο Θεός είναι καλός, στοργικός και αγαθός προς εκείνους που παρακούν και τον αγνοούν.  Ποτέ δεν ανταποδίδει κακό στο κακό. Ποτέ δεν εκδικείται.  Οι τιμωρίες Του  είναι μέσα αγάπης για διόρθωση, εφόσον κάτι μπορεί να διορθωθεί και θεραπευθεί σ’ αυτή τη ζωή. Ποτέ δεν εκτείνονται στην αιωνιότητα.   …

        …Το αιώνιο κακό δεν έχει καμιά σχέση με το Θεό.  Προέρχεται από τη θέληση των ελευθέρων, λογικών πλασμάτων Του, και τη θέληση αυτή ο Θεός τη σέβεται.

        Ο θάνατος δε μας  επιβλήθηκε από το Θεό.  Τον προκαλέσαμε με την ανταρσία μας. Ο Θεός είναι Ζωή και η Ζωή είναι Θεός. Επαναστατήσαμε κατά του Θεού, κλείσαμε τις πόρτες στη Ζωοποιό χάρη Του. Γράφει ο άγιος Βασίλειος : «όσο απομακρυνόταν από τη ζωή, τόσο πλησίαζε προς το θάνατο. Γιατί ο Θεός είναι Ζωή, η στέρηση της ζωής είναι θάνατος».  Συνεχίζει ο άγιος Βασίλειος : «Ο Θεός δε δημιούργησε θάνατο, εμείς τον φέραμε πάνω μας.  Παρά ταύτα, δεν εμπόδισε καθόλου την αποσύνθεση… για να μην κάνει την αναπηρία μας αθάνατη».

        Όπως το λέει ο άγιος Ειρηναίος : «Χωρισμός από το Θεό είναι θάνατος, χωρισμός από το φως είναι σκότος…,και δεν είναι το φως που τους προκαλεί την τιμωρία της τυφλότητας».

        Θάνατος λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, είναι κυρίως ο χωρισμός από το Θεό, τον οποίο  ακολούθησε αναγκαστικά ο σωματικός θάνατος.  Ζωή είναι κυρίως  Εκείνος που είπε: «Εγώ είμαι η ζωή».

         Και γιατί ο θάνατος ήρθε σ’ ολόκληρο το  ανθρώπινο γένος; Γιατί  εκείνοι που δεν αμάρτησαν μαζί με τον Αδάμ πέθαναν όπως κι εκείνος;  Ορίστε η απάντηση του αγίου Αναστασίου του Σιναϊτου: «Γίναμε κληρονόμοι της κατάρας του Αδάμ.  Δεν τιμωρηθήκαμε σαν νάχαμε παρακούσει τη θεία εκείνη εντολή μαζί με τον Αδάμ.  Αλλά επειδή ο Αδάμ έγινε θνητός, μεταβίβασε την αμαρτία στους απογόνους του.  Γίναμε θνητοί, αφού γεννηθήκαμε από θνητό».

        Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρατηρεί: «Ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ: επίστρεψε εκεί απ’ όπου ελήφθης, αλλά του είπε «Γη ει και εις γήν απελεύση». Δεν είπε; «εν η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, να πεθάνετε!  Αλλά «εν η  δ ’αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού , θα πεθάνετε». Ούτε  και πρόσθεσε μετά, «επίστρεψε τώρα στη γη», αλλά είπε «θα επιστρέψεις»(απελεύση) προειδοποιώντας τον μ’ αυτόν τον τρόπο, επιτρέποντας δίκαια και όχι εμποδίζοντας εκείνο που θα γίνει». Βλέπουμε ότι ο θάνατος δεν ήρθε κατά προσταγή του Θεού αλλά σαν συνέπεια της από μέρους του Αδάμ διακοπής των σχέσεων του με την πηγή της Ζωής, που  προκάλεσε η παρακοή του.  Και ο Θεός με την καλοσύνη Του τον είχε προειδοποιήσει γι’ αυτό.

        «Το ίδιο το ξύλο της γνώσεως, λέει ο Θεόφιλος Αντιοχείας, ήταν καλό και ο καρπός του ωραίος.  Δεν ήταν, όπως νομίζουν μερικοί, το ξύλο που είχε το θάνατο μέσα του, αλλά η παρακοή.  Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον καρπό παρά μόνο γνώση και η γνώση είναι καλή, όταν τη  χρησιμοποιεί κανείς κατάλληλα».  Οι πατέρες μας διδάσκουν ότι η απαγόρευση της γεύσης του δένδρου της γνώσεως δεν ήταν απόλυτη αλλά πρόσκαιρη.  Ο Αδάμ ήταν ένα πνευματικό νήπιο.  Δεν είναι όλες οι τροφές για τα νήπια.  Μερικές τροφές μπορούν ακόμα και να σκοτώσουν, αν και οι ενήλικες θα τις εύρισκαν θρεπτικές.  Το δένδρο της γνώσεως φυτεύτηκε από το Θεό για τον άνθρωπο.  Ήταν καλό και θρεπτικό.  Ήταν όμως στερεή τροφή, ενώ ο Αδάμ μπορούσε να χωνέψει μόνο γάλα. 

Αλέξανδρος Καλόμοιρος, «Ο Πύρινος Ποταμός» “The river of fire”  εκδ. Ζέφυρος.