Η αληθής προσευχή προς τον αληθινόν Θεόν είναι κοινωνία μετά του Πνεύματος του Θεού, το Οποίον προσεύχεται εν ημίν.  Τούτο δίδει εις ημάς να γνωρίσωμεν τον Θεόν’ οδηγεί το πνεύμα ημών εις κατάστασιν θεωρίας της αιωνιότητος.  Η πράξις της προσευχής ως Άνωθεν καταβαίνουσα χάρις υπερέχει της γηίνης φύσεως ημών, και εξ αιτίας τούτου το φθαρτόν σώμα, ανίκανον δια την ανάβασιν εις την σφαίραν του Πνεύματος, ανθίσταται εις αυτήν. Η διάνοια, ανίσχυρος να περιλάβη την απειρότητα, εναντιούται, σαλεύεται υπό των αμφιβολιών, απωθούσα παν ό,τι υπερβαίνει την αντίληψίν της. Εις την προσευχήν αντιπαρατίθεται το κοινωνικόν περιβάλλον, εν τω οποίω διάγομεν  και το οποίον ρυθμίζει την ζωήν αυτού συμφώνως προς άλλους σκοπούς  εκ διαμέτρου αντιθέτους προς την προσευχήν. Την προσευχήν δεν υπομένουν τα ενάντια πνεύματα.  Μόνον όμως η προσευχή ανακαλεί τον κτιστόν κόσμον εκ της πτώσεως αυτού, υπερνικώσα την εν αυτώ μονοτονίαν και αδράνειαν δια της μεγάλης εντάσεως του πνεύματος ημών εν τη τηρήσει των εντολών του Χριστού.  Κοπιώδης είναι ο αγών δια την προσευχήν.      Εναλάσσονται αι καταστάσεις του πνεύματος ημών:   Ενίοτε η προσευχή ρέει εν ημίν ως ισχυρός ποταμός, άλλοτε δε η καρδία αποβαίνει απεξηραμμένη.  Ας είναι όμως   πάσα ύφεσις της ευχητικής δυνάμεως κατά το δυνατόν βραχεία.  Προσευχή σημαίνει πολλάκις  να ομολογώμεν εις τον Θεόν  την αθλίαν ημών κατάστασιν: αδυναμίαν, ακηδίαν,αμφιβολίας, φόβους, λύπην, απόγνωσιν, εν ενί λόγω, παν ό,τι συνδέεται μετά των συνθηκών της υπάρξεως ημών. Να ομολογώμεν μη επιζητούντες καλλιεπείς εκφράσεις ουδέ εισέτι λογικόν ειρμόν … Συχνάκις ο τρόπος ούτος στροφής προς τον Θεόν αποβαίνει η αρχή της προσευχής – διαλόγου.

Sophrony Sakharov, ISBN 2-85065-192-3 publisher YMCA Press, Paris, «ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ» Ι.Μ Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλίας.

Η ψυχαναλύτρια Alice Miller έχει γράψει: Η μάχη να αποδεχτεί η κοινωνία ειδικές μορφές εθισμών, σεξουαλικών και μη σεξουαλικών, είναι ένας από τους πολλούς τρόπους για να αποφύγει κάποιος να έρθει αντιμέτωπος με την προσωπική του ιστορία. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που η ανάγκη τους για προστασία, φροντίδα και τρυφερότητα, καθώς και η ακάλυπτη λαχτάρα τους για αγάπη, σεξουαλικοποιήθηκαν πολύ νωρίς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν περάσει τη ζωή τους με διάφορες σεξουαλικές καθηλώσεις, χωρίς ποτέ να αντιμετωπίσουν την προσωπική τους ιστορία. Συμμετέχουν σε διάφορες ομάδες, αποδέχονται άκριτα θεωρίες που επιβεβαιώνουν τις καθηλώσεις τους και προσποιούνται ότι μοιράζονται με άλλους «επιστημονικές» γνώσεις, ενώ ασυνείδητα μεταμφιέζουν τη δική τους απωθημένη ιστορία. (Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας, σ. 153-4).

ΠΗΓΗ: enoriako.info