Ένα από τα πράγματα, που κάνει με ιδιαίτερη δυσκολία κανείς, είναι το να βρίσκεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του, με μάτια ολάνοιχτα και χωρίς αυτό να τον τρομοκρατεί…

…ενδέχεται οι πράξεις να είναι  φοβερές, όμως μία ειλικρινής μετάνοια  μπορεί να τις σβήσει οριστικά.  Ο Άγιος Νικήτας, μαθητής του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, λέγει ότι τα δάκρυα της ειλικρινούς μετάνοιας μπορεί ν’ αποκαταστήσουν ακόμη και μία χαμένη παρθενία.  Και ο Άγιος Βαρσανούφιος ο Μέγας αναφέρει ότι μπορούμε να πούμε πως συγχωρηθήκαμε και πως αυτό πού συνέβη σβήσθηκε από το βιβλίο της ζωής, όταν αισθανόμαστε πραγματική μετάνοια ενώπιον του Θεού και γνωρίζουμε ότι δεν είναι πλέον πιθανό να ξαναπέσουμε στις προηγούμενες ενέργειές μας, διότι έχει καταστραφεί μέσα μας από τη φωτιά της μετάνοιας καθετί που θα ήταν σε θέση να προκαλέσει ξανά την άσχημη πράξη που μας βαραίνει…

…θα διευκρινίσω αυτό πού είπα στην αρχή, φέρνοντας σαν παράδειγμα έναν άνθρωπο, του οποίου η εικόνα είναι έντονα αποτυπωμένη στη μνήμη μου.  Για πρώτη φορά με πλησίασε για να εξομολογηθεί.  Πολύ πριν από τη συνάντησή μας είχε διαπράξει έγκλημα, και επί πολλά χρόνια έζησε μ’ ένα αίσθημα φρίκης για την πράξη του αυτή.  Είχε μετανιώσει για ό,τι έκανε, και όχι μόνο είχε λυπηθεί  για την ενέργειά του,  αλλά είχε φθαρεί και από τον τρόμο στον οποίο είχε βυθιστεί. Βρήκε τον Θεό χάρη στη μεταμέλειά που είχε ωριμάσει μέσα του και η οποία κατέληξε να τον κάνει να πει στο Θεό : «Δεν είμαι πιά ο άνθρωπος πού έκανε το έγκλημα’  συγχώρεσέ με, άφησέ με να ζήσω ως ελεύθερος άνθρωπος…»

Anthony Bloom, «Le Sacrement de la Guerison», Εκδόσεις Cerf, «Το μυστήριο της ίασης», Εκδόσεις Εν πλώ