Ο κόσμος είναι ένα σκοτεινό, ψυχρό και τρομακτικό μέρος.  Αυτό το σκοτάδι δε διαλύεται από το φυσικό φως του ήλιου. Αντίθετα, το φως του ήλιου ίσως κάνει την ανθρώπινη ζωή να φαίνεται ακόμη τρομερότερη και απελπιστικότερη καθώς η ζωή ξεχύνεται αμείλικτα και αδυσώπητα προς το θάνατο και τον αφανισμό περικυκλωμένη από πόνο και μοναξιά.  Όλα είναι καταδικασμένα, όλα υποφέρουν, όλα υπόκεινται στον ακατανόητο και ανελέητο νόμο της αμαρτίας και του θανάτου.  Τότε όμως εμφανίζεται πάνω στη γη, εισέρχεται στον κόσμο ένας ταπεινός και άστεγος, που δεν εξασκεί καμία εξουσία πάνω σε κανένα, και δεν διαθέτει καμιά επίγεια εξουσία. Λέει στους ανθρώπους πως αυτό το βασίλειο του σκότους, του κακού  και του θανάτου δεν είναι η αληθινή ζωή. Πως δεν είναι ο κόσμος που δημιούργησε ο Θεός. Πως μπορεί και πρέπει να νικηθεί το κακό, ο πόνος και τελικά ο ίδιος ο θάνατος. Και πως έχει σταλεί από το Θεό, τον Πατέρα Του, για να σώσει  τον άνθρωπο από την τρομακτική δουλεία στην αμαρτία και στον θάνατο.

        Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει την αληθινή τους φύση και κλήση, τις έχουν απαρνηθεί. Πρέπει να επιστρέψουν για να δουν πως έχουν χάσει την ικανότητα να βλέπουν, και να ακούν  αυτά που είναι ανίκανοι ήδη να ακούσουν.  Πρέπει να ξαναπιστέψουν πως το καλό είναι ισχυρότερο από το κακό, η αγάπη ισχυρότερη από το μίσος, η ζωή ισχυρότερη από το θάνατο. Ο Χριστός θεραπεύει, βοηθά και δίνεται σε όλους.  Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν, δεν ακούν, δεν πιστεύουν.  Θα μπορούσε να είχα αποκαλύψει την ουράνια δόξα και δύναμή Του, και να τους υποχρεώσει  να πιστέψουν. Θέλει όμως απ’ αυτούς την πίστη, την αγάπη και την αποδοχή που δίνονται ελεύθερα.

Alexander Schmemann,”Celebration of Faith, The Church Year”

«ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ» εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ