. . .Ο άνθρωπος προσδιορίζεται με βάση ό,τι δεν προέρχεται εκ γενετής Πρέπει να δημιουργήσει μόνος του ό,τι τον καθιστά άνθρωπο. Η. πνευματικότητα ορίζεται, διαπιστώνεται, δοκιμάζεται με βάση το σημείο όπου ανακαλύπτουμε ότι δεν μπορούμε να παραμένουμε στην κατάσταση που έχει την προέλευσή της στη γέννησή μας, αλλά πρέπει να περάσουμε μέσα από την αναγέννηση για την οποία έκανε λόγο ο Ιησούς στο Νικόδημο.

 . . . Πιστός δεν είναι εκείνος που θέλει να του βάλουν στο κεφάλι αυτό που πρέπει να πιστεύει· έχω πίστη σημαίνει δίνω την καρδιά μου σε κάποιο το φως, γιατί ανακάλυψα ότι αυτό είναι που δίνει μια λύση στο ανθρώπινο πρόβλημα.

Ο άνθρωπος λοιπόν καλείται να προκαλέσει μέσα του μια διάσταση, η οποία δεν υπήρχε στην προκατασκευασμένη του ύπαρξη· να εμφανίσει μέσα του, πέρα από όλα όσα έλαβε κατά τη γέννησή του, μια πραγματικότητα που τον καθιστά πηγή πρωταρχική, δημιουργική.

Πρέπει να δει τι περιλαμβάνει από αναζητήσεις και απατήσεις αυτό το δρομολόγιο προς τον ίδιο του τον εαυτό, προς τον άνθρωπο που οφείλει να γίνει· και που αποτελεί όλο το ανθρώπινο πρόβλημα

. . .  Κάθε μεταστροφή είναι σαν ένα πέρασμα από έξω προς τα μέσα. Μέχρι τη στιγμή της μεταστροφής του, ο Αυγουστίνος είχε ζήσει προς τα έξω, και ο Θεός τον κάνει ν’ αποκτήσει οικειότητα μαζί Του. Φωτίζει την ψυχή του και τον βοηθάει να καταλάβει την αξία του. Ο Αυγουστίνος ήταν δούλος του σώματός του, ένα κομμάτι κόσμος. Δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα των ενστίκτων του, ένα ον προκατασκευασμένο… Και συνειδητοποιεί την αξία του, το γεγονός ότι εκλήθη να γίνει πηγή, αρχή, δημιουργική ύπαρξη, καθώς βρίσκεται σε επικοινωνία με μια Παρουσία, η Οποία τον γεμίζει. Αυτή η Παρουσία έκανε να αναβλύσει μέσα του μια πηγή αγνώστου ζωής, και έγινε ο εαυτός του, εκεί που δεν ήταν παρά ένα αποτέλεσμα. Πίστευε ότι ήταν ο εαυτός του, γοητευόταν με τα λόγια, καταλαβαίνει ξαφνικά ότι η αληθινή ζωή είναι αλλού. Μέσα από αυτήν την Παρουσία, η Οποία τον πληροί, τον φωτίζει, τον απελευθερώνει, αποκτούν γνησιότητα το «εγώ», ο «εαυτός» του και τον καθιστούν ένα πρόσωπο δημιουργικό.

Η χριστιανική λοιπόν λύση στο ανθρώπινο πρόβλημα βρίσκεται μέσα μας. Αν αρνούμαστε να είμαστε αντικείμενο, όργανο, μηχανή είναι γιατί η δράση μας, για να είναι δική μας, πρέπει να πηγάζει από εμάς, γιατί πρέπει να έχουμε την πρωτοβουλία της δράσεώς μας. Πρόκειται για κάτι εσωτερικό, μεταφυσικό, το οποίο θέλει να δηλώσει ανεξαρτησία απέναντι σε κάθε μίασμα που θα μας έκανε πράγματα, αντικείμενα. Αυτό το εσωτερικό στοιχείο είναι μια δύναμη πρωτοβουλίας, μια απαίτηση με δημιουργική ισχύ. Δεν εμφανίζεται παρά μόνο μέσα σ’ ένα διάλογο με Κάποιον ο Οποίος είναι ήδη πάντοτε εκεί, εν αναμονή σιωπηλή, και το συνειδητοποιούμε μόνο όταν πραγματοποιηθεί η συνάντηση.

αποσπάσματα απο την προηγούμενη δημοδίευση (Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΓΩ)