Τι σχέσι έχουν οι διοργανωτές της παιδείας μας με τους γενάρχες του Νέου Ελληνισμού ;

        Γιατί  να μην μπορή το σημερινό παιδί  να πιή τέτοιο νερό : Να αναπνεύση τέτοιο αέρα ; Να υψωθή σε τέτοιο επίπεδο ; Να προχωρήση σε τέτοιια ευρυχωρία ; Να σταθή σε τόπο αποστολικό, όπως λέει ο άγιος Κοσμάς ;  Να χαρή μ΄αυτόν τον πάναγνο τρόπο τη ζωή του ; Να περάση στην αιωνιότητα ψυχή τε και σώματι από τώρα, σαν τον Μακρυγιάννη ; Να δεχθή τον Χριστό συν Πατρί και Πνεύματι μέσα στην ψυχή του, στο είναι του ;

        Να μιλήση πρωτότυπα και ελεύθερα.  Να διοργανώση υπεύθυνα. Και να πολιτευθή συνετά.

        Να δώση λύσεις σε προβλήματα ακατάπαυστα νέα.

. . .

        Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα, από  πού το πήραμε, να καταδικάζωμε διά μιας σ΄αυτή τη ζοφερή αμάθεια όλα τα παιδιά ;

. . .

    Το θέμα δεν είναι αν μιλάμε δημοτική ή καθαρεύουσα, αλλά αν μπορούμε να βοηθήσωμε τα παιδιά να αποκτήσουν τη δυνατή κράσι και τη φώτισι ενός Αγίου Κοσμά Αιτωλού ή ενός Μακρυγιάννη, για να μπορούν τη δύσκολη στιγμή να τα βγάζουν πέρα, χωρίς να τα χάνουν.  Και ότι πουν  αυτοί οι αληθινοί , που ξεπερνούν τον θάνατο, όπως να το πουν, θα είναι άγιο και ιερό, αριστούργημα λόγου και πηγή ακένωτης ζωής αιωνίου, γιατί μόνο αληθινά γεννούν οι αληθινοί.

        Αλλά εμείς ούτε με την απλήν καθαρεύουσαν, ούτε με τη δημοτική, φαίνεται, οδηγήσαμε τα  σ’αυτή την πηγή, σ’αυτή την αίσθησι που χάρισε  και χαρίζει πάντοτε η Ορθόδοξη Εκκλησία, που μιλά από την ημέρα της Πεντηκοστής όλες τις γλώσσες, και μεταδίδει το ένα Πνεύμα.

        Καταδικάζομε τον νέο άνθρωπο στη φυλακή.  Και του δίνουμε τη δυνατότητα να κάνη διαβήματα, συνδικαλισμούς και συλλαλητήρια.  Να έχη αιτήματα διαμορφώσεως του κλειστού χώρου. Και όσο πετυχαίνει στους  στόχους του, τόσο πιο πολύ βυθίζεται σε αδιέξοδο.

        Το θέμα είναι να βγή από τη φυλακή.  Αυτοί που αγαπούν και ενδιαφέρονται για τον νέο άνθρωπο μπορούν να τον ελευθερώσουν από την ισόβια κάθειρξι των «ατομικών δικαιωμάτων» ;  Μπορούν να του δείξουν ότι υπάρχει χώρος, τρόπος και δυνατότητα ζωής έξω από τις ψευδαισθήσεις του προσκαίρου ;  Τότε συμφωνούμε.

        Αν έχουν συνθηκολογήσει με το καθεστώς της τελικής καταδίκης, αν απ΄κεί και πέρα αρχίζη η φιλοσοφία, ο αγώνας και οι επιδιώξεις τους, δεν μας λένε τίποτε.

       Θέλομε την ελευθερία που αρμόζει στη φύσι μας.  Σεβασμό σε αυτό που είμαστε ως άνθρωποι.  Και μετά όλα τα άλλα.

Τι να κάμω την επιτυχία και ευτυχία που μου υπόσχονται,τη στιγμή που δεν νικά τον θάνατο ;

Η πίστι είναι για τους τολμηρούς.  «Δειλία εστί εκτροπή πίστεως» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).  «Οι υπομένοντες τον Κύριον, πτεροφυήσουσιν ως αετοί».  Τότε όλες οι προσφερόμενες στον άνθρωπο «ελευθερίες» του είναι ανεπαρκείς.  Και κανείς ολοκληρωτισμός δεν μπορεί να δαμάσει την ελευθερία του.

Έξω από από αυτή τη νίκη του θανάτου διά του θανάτου δεν υπάρχει τίποτε άξιο του ανθρώπου.  Υπάρχουν μόνο είδωλα ελευθερίας (και πάρα πολλά).  Είδωλα χαράς.  Είδωλα ανθρώπου.  Είδωλα γλώσσας.  Όχι άνθρωπος, όχι χαρά άληκτη, επέκτασι  ατελεύτητη, ανακεφαλαίωσι των πάντων στον καθένα, προσωποποίησι του ανθρώπου.

Μ΄αυτή τη στενότητα, τον αποκλεισμό της «φωτισμένης» αγωγής, δημιουργούνται εσωτερικές εντάσεις και πιέσεις που αναπόφευκτα θα εκραγούν.

_{Αρχιμ.  Βασιλείου, «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ» εκδ. Αρμός}