Η πίστη της εκκλησίας στο πάθος και στην ανάσταση του Χριστού δεν έχει τίποτε να κάνει με μια συναισθηματική θρησκευ­τικότητα που αναφέρεται σ’ ένα υπέρτατο Ον και σε μυστήρια που είναι φορτισμένα με κοινωνικά κριτήρια και εικόνες σύναξης της καλής κοινωνίας. Ακούς συνέχεια φράσεις ότι η εκκλησία ανήκει στα θέσφατα του έθνους, αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά, ταυτότητα του έλληνα. Ακούς ότι, «ναι μεν δεν εκκλησιάζομαι αλλά πιστεύω». Μια τέτοια όμως εκκλησία δεν σώζει. Μπορεί μόνο να βοηθά την πολιτεία να επιβιώνει σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται γοργά, ανταλάσσοντας την ήσυχη και ευδαίμονα παρουσία της με μια ηγεμονική θέση στην κοινωνία.

ΠΗΓΗ: enoriako.info - (ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ : Πως η βυζαντινή κληρονομιά βιώνεται ως εικονική πραγματκότητα)