Δεν είναι η Εκκλησία αυτό που νομίζομε.  Μας πήραν μωρά παιδιά από τον μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας.  Μας έμαθαν άλλα.  Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας.  Μας έκοψαν τις ρίζες.  Μας χώρισαν από την Παράδοσι.  Μας  απομάκρυναν από το σπίτι μας.  Μας έκαναν αλλοδαπούς  στον τόπο μας.  Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου.

        Ποιοί ;  όσοι θέλησαν δια της βίας να μας σώσουν : οι διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί, μασόνοι. . . μέχρι σήμερα.  Μαζί μ΄αυτούς, όλοι όσοι  θεωρήσαμε τα φώτα τους φώτα, τον πολιτισμό τους πρόοδο.  Και έτσι, στα τυφλά, χωρίς διάκρισι πνευματική, πήραμε το καθετί απ΄αυτούς, σαν ανώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο (σε τέχνη ,δίκαιο,  διοργάνωσι ζωής, αρχιτεκτονική, μουσική. . .).  Και βασανίζεται το είναι μας.  Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα-ένα τα μεταμοσχευθέντα  ξένα μέλη.  Και συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τα οποία αποβάλλονται, και φανερώνεται με την προσωπική του συμπεριφορά ποιός είναι ο βαθύτερος χαρακτήρας του λειτουργημένου λαού μας.

        Δεν είναι η Εκκλησία  αυτή που νομίζομε.  Δεν είναι αυτή που χτυπάμε, αυτή που βαλθήκαμε να καταστρέψωμε.  Δεν έχει σχέσι  η Ορθοδοξία με «μεσαιωνισμούς», «μυστικισμούς», «κληρικαλισμούς», «σχολαστικισμούς» που ακούμε.  Τόσοι δυτικοθρεμμένοι νομίζουν ότι σε Δύσι και Ανατολή όλοι οι όροι έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Και προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε.  Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους.  Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.

        Δεν αρνούμαστε ότι υπήρξαν ανθρώπινες αδυναμίες.  Υπήρξαν και υπάρχουν αδύνατοι, με πτώσεις και ελαττώματα.  Αυτό κάνει ακόμα πιο συμπαθή την ίδια την Ορθοδοξία, και αναδεικνύει την ανοχή της αγάπης της και την αλήθεια του μηνύματός της.

        Το θέμα το μεγάλο είναι να γνωρίσωμε την Εκκλησία την Ορθόδοξη, που αγνοούμε.  Τη μία, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη καρδιά της. της.  Αυτήν που αποτελεί το βαθύτατο και πιο αληθινό είναι μας.  Αυτή με την οποία έχομε πολύ μεγαλύτερη σχέσι  απ΄ότι νομίζομε. Αυτήν που ξέρομε βαθύτατα, χωρίς να το καταλαβαίνωμε.  Αυτήν που πάμε ασυνείδητα να βρούμε αρνούμενοί την, γιατί αγνοούμε την αλήθεια της, τη θεανθρωπία της, τη δόξα της ταπεινώσεώς της.

        Ό,τι πολύτιμο ζητούν όλοι οι αληθινοί αναζητητές βρίσκεται εδώ.  Όχι αποσματικά, επί μέρους ή φανταστικά, αλλά εν όλω, έργω και αληθεία.

        Αυτή είναι κατάλληλη για τα μικρά παιδιά, τις απλές γριούλες και τους απαιτητικούς αναζητητές, που θέλουν να δούν τον Θεό όχι όσο μπορούν, αλλ’ όπως ο Θεός είναι.

        Υπάρχει μια θεολογία που φθάνει στην απόφασι (αποφατικότητα), την άρνησι, που δεν πάει παραπέρα, πού άνθρωπος στη γή δεν μπορεί να ξεπεράση.  Και μια χάρι άκτιστη, αόρατη, ακατάληπτη,  πού έρχεται στον άνθρωπο, στην κτίσι.  Και νεουργεί και θεουργεί το ανθρώπινο.

        Δεν είναι η θεολογία σχολαστικισμός, ούτε η πνευματική ζωή πουριτανισμός.

        Γνωρίζοντας την Ορθοδοξία, αυτή που είναι, ισορροπούμε’ μπορούμε όλους να δούμε με στοργή.  Από όλους να βοηθηθούμε.  Και όλους με τη χάρι του Θεού να βοηθήσωμε.

        Το να γίνωμε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει κάπου να κλειστούμε, αλλά κάπου να αναχθούμε :να βγούμε στο ύψος του σταυρού της αγάπης.

Αρχιμ.  Βασιλείου «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ» εκδ. Αρμός