… όταν ρώτησαν έναν απλό και θεοφόρο Γέροντα : «Τι κάνεις, πάτερ ;», αυτός απάντησε : «Εδώ μένω».

        Δεν χρειαζόταν άλλο σχόλιο, για να τα πη όλα όσα γίνονται γύρω του και μέσα του.  Μένει σ’ αυτή την κατάστασι – τον χώρο και την ευλογία – όπου η στάσι είναι κίνησι, η αργία ενέργεια και η δράσι ησυχία.

          Η ζωή στο Όρος είναι συντροφιά με τους Αγίους, αστείρευτη πηγή εκπλήξεων.

        Βρίσκεις γέρους με παιδική καρδιά. Αγράμματους που είναι πάνσοφοι.  Ασκητές  με πολλή τρυφερότητα και άκρα αυστηρότητα.  Άγνωστους που σε αγαπούν σαν παιδί τους.  Νοιώθεις ότι δεν το αξίζεις.  Πέφτεις στο φιλότιμο, και βγαίνουν από μέσα σου δυνάμεις που δεν τις υποψιαζόσουν.

        Μπαίνεις σε ευφραινόμενη αγιότητα και πένθος χαροποιό.  Ακούς αστεία που σε στηρίζουν πνευματικά και συναντάς  άνεσι  συμπεριφοράς που αποπνέει  ιεροπρέπεια.  Γίνεσαι πτώμα στη δουλειά, και ξεκουράζεσαι.  Αγρυπνείς στην εκκλησία, και ενισχύεσαι.  Σκάβεις στον κήπο, και δυναμώνεις πνευματικά.  Περνούν τα χρόνια, και ξανανιώνεις με τη ζωή την αγήρω.

        Αναπνέεις με την ευχή μια χάρι που δεν τελειώνει.

        Δεν πράττεις τις αρετές μεμονωμένα, αποσμασματικά, αλλά με κάθε μιά όλες.

       Δεν γνωρίζεις  με ένα τμήμα της υπάρξεώς σου μια στιγμή ένα κομμάτι του Θεού, αλλά δι΄όλης της ζωής σου έρχεσαι σε αίσθησι της αφάτου φιλανθρωπίας  Του.  Δίδεσαι ολόκληρος στον Θεό, και δέχεσαι όλη τη χάρι Του.

        Αν δεν θεωρής, αν δεν ζής και τη δουλειά σου ως προσευχή - αν δεν σε τρέφη πνευματικά -, τότε ούτε η προσευχή θα σου χαρίζη αληθινή αγαλίασι, που προσφέρει στους συντετριμμένους και αγνούς.  Και αν δεν ζης την εν ησυχία προσευχή ως έργο αγιασμού ψυχής και σώματος και συμπαράστασι όλων των αδελφών σου, τότε ούτε και αν κάποτε τους βοηθήσεις πιο απτά (ή τους μιλήσης προσωπικά) θα τους δώσης  κάτι γνήσιο.

Αρχιμ. Βασίλειος Ιβηρήτης «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ» εκδ. Αρμός