Στο Χριστιανικό μήνυμα πού αναγγέλλει τη νίκη του Χριστού καταπάνω στο θάνατο δεν υπάρχει αμφιβολία πως, από τη μια μεριά, το «πρόβλημα του θανάτου» είναι κεντρικό και ουσιαστικό και πως ο Χριστιανισμός πηγάζει από τη νίκη αυτή.  Όμως από την άλλη μεριά,  έχει κανένας το παράξενο αίσθημα πώς, αν και το μήνυμα αυτό σίγουρα έγινε ακουστό από τον κόσμο, ωστόσο δεν επηρέασε πραγματικά τις βασικές ανθρώπινες τοποθετήσεις απέναντι στο θάνατο.

…ψευτίζομε το χριστιανικό μήνυμα κηρύχνοντας πως ο Χριστιανισμός ουσιαστικά καταφάσκει τη ζωή – δίχως να παραπέμπομε (για την κατάφαση αυτή) στο θάνατο του Χριστού και επομένως στο ίδιο το γεγονός του θανάτου.

…ψευτίζομε το χριστιανικό μήνυμα αποσιωπώντας  το γεγονός πως για το Χριστιανισμό ο θάνατος δεν είναι μονάχα τέλος, αλλά αληθινά η ίδια η πραγματικότητα αυτού του κόσμου.

        Το ίδιο ψευτίζομε το χριστιανικό μήνυμα όταν «παρηγορούμε» τους ανθρώπους και τους συμφιλιώνομε με το θάνατο, λέγοντας πως ο κόσμος αυτός είναι δίχως νόημα θέατρο μιας ατομικής προετοιμασίας για το θάνατο.  Γιατί ο Χριστιανισμός κηρύχνει πως ο Χριστός θανατώθηκε για να ζήσει ο κόσμος και όχι για κάποια «αιώνια ανάπαυση» από τη ζωή. Το « ψεύτισμα» αυτό κάνει την ίδια την επιτυχία του Χριστιανισμού … μια μεγάλη τραγωδία. Ο κοσμικός άνθρωπος θέλει τον κληρικό να είναι ένας αισιόδοξος τύπος ανθρώπου που καθιερώνει (sanctioning)  την πίστη μέσα σε έναν κόσμο αισιόδοξο και προοδευτικό.   Και ο θρησκευτικός πάλι άνθρωπος τον βλέπει σαν ένα εξαιρετικά σοβαρό, πένθιμα μεγαλόπρεπο και επιβλητικό κατήγορο της ματαιότητας και της κουφότητας του κόσμου.  Ο κόσμος δε θέλει τη Θρησκεία και η Θρησκεία δε θέλει το Χριστιανισμό.  Ο ένας (ο κόσμος) αποδιώχνει το Θάνατο, η άλλη (η θρησκεία) αποδιώχνει τη Ζωή.  Από εδώ πηγάζει η ακαταμέτρητη απογοήτευση πού παρατηρούμε είτε στις κοσμικές  τάσεις ενός κόσμου που καταφάσκει τη ζωή είτε στη νοσηρή θρησκευτικότητα εκείνων πού αντιστρατεύονται τη ζωή.

Alexander  Schmemann,”For the Life and The World”»Για να Ζήσει ο Κόσμος» εκδ. Ακρίτας