Να είσαι Χριστιανός και να πιστεύεις  στο Χριστό πάντα σήμαινε και σημαίνει πάντα : να γνωρίζεις με ένα μεταλογικό και ωστόσο απόλυτα βέβαιο τρόπο που ονομάζεται πίστη, πώς ο Χριστός είναι η Ζωή κάθε ζωής, πώς είναι η ζωή η ίδια και επομένως η ζωή μου.  Εν αυτώ  ζωή ην και η ζωή ην το φως των ανθρώπων.  Όλες οι χριστιανικές διδασκαλίες _ για την Ενσάρκωση, τη Λύτρωση, τον Εξιλασμό – είναι συνέπειες, εξηγήσεις, αλλά όχι η «αιτία» αυτής της πίστης.

Μονάχα όταν πιστεύομε Χριστό όλες αυτές οι διαβεβαιώσεις βλέπομε να «έχουν πέραση» και να «στέκουν».  Η ίδια η πίστη δεν είναι αποδοχή τούτης ή εκείνης της «πρότασης» για το Χριστό, αλλά αποδοχή του ίδιου του Χριστού ως της Ζωής και του φωτός της ζωής. Και η ζωή εφανερώθη και εωράκαμεν, και μαρτυρούμεν και απαγγέλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον, ήτις ην προς τον Πατέρα, και εφανερώθη  ημίν.  Με αυτή τη σημασία η χριστιανική πίστη είναι ριζικά διαφορετική από τη «θρησκευτική» πίστη.  Η αφετηρία της δεν είναι η πίστη, είναι η αγάπη. … Και αν το να αγαπώ κάποιον σημαίνει πως αυτός έγινε η ζωή μου ή μάλλον πως έγινε το «περιεχόμενο» της ζωής μου, το να αγαπώ το Χριστό σημαίνει πώς Τον γνωρίζω και πώς Τον κατέχω ως τη Ζωή της ζωής μου.

         Μονάχα αυτή  η κατοχή του Χριστού ως Ζωής, η «ειρήνη και η χαρά» της κοινωνίας μαζί Του, η βεβαιότητα της παρουσίας Του, γεμίζουν με νόημα τη διακήρυξη του θανάτου του Χριστού και την ομολογία της Ανάστασής Του.  Στον κόσμο τούτον η Ανάσταση του Χριστού ποτέ  δεν μπορεί να γίνει «αντικειμενικό» γεγονός. 

Και αν αληθινά η διδασκαλία της Ανάστασης είναι απλά και μόνο μια «διδασκαλία», αν χρειάζεται να την πιστέψομε σαν ένα «μελλούμενο»  συμβάν, σαν ένα μυστήριο του «άλλου κόσμου», τότε δεν παραλλάζει ουσιαστικά από τις άλλες διδασκαλίες του «άλλου κόσμου» και εύκολα μπορούμε να τη συγχύσομε μαζί τους.  Είτε  για την αθανασία της ψυχής είτε για τη σωματική ανάσταση πρόκειται – εγώ ο άνθρωπος στο ζήτημα αυτό δε γνωρίζω τίποτα και κάθε συζήτηση είναι μια απλή «εικασία».  Ο θάνατος εξακολουθεί να είναι το σκοτεινό πέρασμα σε ένα σκοτεινό μέλλον.  Η μεγάλη χαρά που δοκίμασαν οι μαθητές όταν είδαν τον αναστημένο Κύριο, αυτή η «καιομένη καρδία» που ένιωσαν μέσα τους πορευόμενοι προς το χωριό Εμμαούς, δεν ήταν επειδή τους αποκαλύφτηκαν τα σκοτεινά μυστήρια ενός «άλλου κόσμου».  Ήταν επειδή είδαν τον Κύριο.  Και Εκείνος τους έστειλε να κηρύξουν και να διακηρύξουν, όχι την ανάσταση των νεκρών – όχι μια διδασκαλία θανάτου – αλλά την μετάνοια και την άφεση των αμαρτιών, την καινούργια ζωή, τη Βασιλεία.

Alexander Schmemann “For the Life and the World” , «Για να Ζήσει ο Κόσμος» εκδ, Ακρίτας