Ο κόσμος τούτος δε δέχθηκε το Χριστό. Ο Χριστός ήταν η τέλεια έκφραση της ζωής όπως τη θέλησε ο Θεός.  Η αποσμασματική ζωή του κόσμου είχε συμμαζευτεί μέσα στη ζωή Του.  Ο Χριστός ήταν ο χτύπος της καρδιάς του κόσμου και ο κόσμος Τον θανάτωσε.  Όμως με αυτό το φονικό πέθανε ο ίδιος ο κόσμος.  Έχασε την τελευταία του ευκαιρία να γίνει ο παράδεισος που ο Θεός τον προόρισε να γίνει.  Μπορούμε να χτίζουμε ολοένα νέους και καλύτερους ουρανοξύστες.  Μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανθρωπινότερη κοινωνία που ενδεχόμενο να μας αποτρέψει ακόμα και από το να εξολοθρεύσομε ο ένας τον άλλο.  Αλλά την ωρα που ο Χριστός, η αληθινή  ζωή του κόσμου, διώχθηκε από τον κόσμο, την ώρα εκείνη σήμανε η αρχή του τέλους.  Το διώξιμο αυτό είχε κάτι τελειωτικό : Εκείνος σταυρώθηκε για πάντα.  Όπως είπε ο Pascal : "ο Χριστός βρίσκεται σε αγωνία ως το τέλος του κόσμου".
        Συχνά ο Χριστιανισμός φαίνεται μολοτούτο να κηρύχνει πως αν οι
άνθρωποι δοκιμάσουν, βάζοντας τα δυνατά τους, να ζήσουν τη χριστιανική ζωή, η σταύρωση μπορεί με κάποιο τρόπο να παραγραφτεί.  Αυτό συμβαίνει επειδή ο Χριστιανισμός λησμόνησε τον εαυτό του, λησμόνησε πως πρέπει πάντα πρώτα από όλα να βρίσκεται στο σταυρό.  Όχι πως ο κόσμος αυτός δεν μπορεί να γίνει καλύτερος.  Ένας από τους σκοπούς  που έχομε είναι ασφαλώς να εργαστούμε για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία.  Όμως ενω μπορεί να γίνει μκαλύτερος, δεν μπορεί ποτέ να γίνει τόπος που ο Θεός θέλησε να είναι.  Ο Χριστιανισμός δεν καταδικάζει τον κόσμο.  Ο κόσμος καταδίκασε τον εαυτό του, όταν στο Γολγοθά καταδίκασε τον Ένα που ήταν ο αληθινός εαυτός του.   Εν τω κόσμω ήν, και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο και ο κόσμος αυτόν ούκ έγνω (Ιωάν. 1,10).   Αν συλλογιστούμε σοβαρά το αληθινό νόημα - την αληθινή έκταση που παίρνουν αυτά τα λόγια- τότε γνωρίζομε ότι, ως Χριστιανοι και όσο είμαστε Χριστιανοί, είμαστε πρώτα από όλα μάρτυρες αυτού του τέλους' του τέλους κάθε φυσικής χαράς, του τέλους κάθε ικανοποίησης του ανθρώπου με τον κόσμο και  με τον εαυτό του, του αληθινού τέλους της ζωής της ίδιας, αν τη θεωρήσομε ως μια λογική και λογικά οργανωμένη "επιδίωξη της ευτυχίας".  Για να τα καταλάβουν όλα αυτά οι Χριστιανοί δε χρειάστηκε να περιμένουν τούς σύγχρονους προφήτες τη υπαρξιακής αγωνίας, της απελπισιάς και του παραλογισμού.  Και με όλο που στη διάρκεια της μακρόχρονης ιστορίας τους οι Χριστιανοί πάρα πολύ συχνά λησμόνησαν το νόημα του σταυρού και χάρηκαν τη ζωή σα "να μη συνέβη τίποτα", με όλο που ο καθένα από μας κάνει τις "διακοπές" του από τη ζωή - γνωρίζομε πως στον κόσμο μέσα, όπου ο Χριστός θανατώθηκε, η "φυσική" ζωή έλαβε τέλος.

     (Alexander Schmemann, For the Life and the World-Για να ζήσει ο κόσμος, εκδ. Αρμός.)