. . .  κάποια διήγηση του Ναθάνιελ Χόθορν, σχετικά με κάποιο θρύλο περί του Νέου Κόσμου. 
        Υπήρχε κάποτε ένα χωριό χτισμένο στις όχθες ενός μικρού ποταμού.  Πέρα από το χωριό και τις ταπεινές του καλύβες, ψηλά στο βουνό, απ' όπου πήγαζε το μικρό ποταμάκι, υπήρχε ένας πελώριος βράχος που έφερε πάνω του, σχηματισμένη από χρόνια αμνημόνευτα, τη φιγούρα ενός προσώπου.  Ήταν το πρόσωπο του θεού των κατοίκων του χωριού.  Ήταν ένα πρόσωπο υπερβατικής ομορφιάς, με μιά έκφραση άφατης γαλήνης και ολοκληρωτικής αρμονίας.  Και οι χωρικοί φύλαγαν, γενιά πάνω στη  γενιά, την υπόσχεση πως θα' ρθει κάποια μέρα που αυτός ο θεός τους θα αποκολληθεί από τον βράχο και θα ζήσει ανάμεσά τους.  Θαύμαζαν αυτό το πρόσωπο, εμπνέονταν από αυτό-και επέστρεφαν ξανά και ξανά πίσω στις μέριμνες της φωχής κοινοτικής τους ζωής.
       Ωστόσο, γεννήθηκε κάποτε στο χωριό ένα παιδί πού, όταν κατόρθωσε να μπουσουλήσει έξω από την καλύβα των γονιών του και να φτάσει μέχρι το βράχο, μαγεύτηκε από τη ομορφιά, τη γαλήνη και το μεγαλείο αυτού του προσώπου.  Από εκείνη τη μέρα και μετά πήγαινε συνεχώς στον βράχο πλάι στις πηγές του ποταμού, όπου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κοιτά.  Τα χρόνια πέρασαν, το μωρό έγινε ένα μικρό αγοράκι κι αργότερα ένας νεαρός άνδρας. Κι ήρθε κάποια μέρα που οι κάτοικοι του χωριού, καθώς τον είδαν να περνά, στάθηκαν και αναφώνησαν "ο θεός είναι ανάμεσά μας!".  Με το να καρφώνει το βλέμμα του σ' εκείνη τη μορφή, σιγά σιγά συμμορφώθηκε εσωτερικά με την έκφραση και το πνευματικό περιεχόμενό της' με το να την ατενίζει συνεχώς διαποτίστηκε απ'αυτή - αφέθηκε στο να εισχωρήσει μέσα του η γαλήνη, το μεγαλείο, η ειρήνη και η αγάπη που το πέτρινο πρόσωπο εξέπεμπε.  Και τώρα το πρόσωπό του  είχε γίνει ίδιο με αυτό του θεού που είχε λατρέψει απλά ατενίζοντάς  το.
       Πιστεύω πως υπάρχει σ' αυτή τη διήγηση κάτι ουσιαστικό όσον αφορά στην αγιότητα αλλά και όσον αφορά στον τόπο που μπορεί η αγιότητα να έχει, εντός μιάς σύνθετης πλουραλιστικής κοινωνίας, όπως αυτή που ζούμε.  Άν γνωρίζαμε το πως να ατενίζουμε με όλο μας το είναι το πρόσωπο του Χριστού, το αόρατο εκείνο πρόσωπο που μπορούμε να δούμε μονάχα αναδυόμενο από τα βάθη του εαυτού μας, αν θελήσουμε να βυθιστούμε μέσα μας, τότε όσοι είναι τριγύρω μας, θα μπορούσαν να ξαναζήσουν το απήχημα μιας γαλήνης, μιας εμβάθυνσης, μιας εσωτερικής ειρήνης, μιας δύναμης ισχυρής και συνάμα μειλίχιας, και θά μπορούσαν να αντιληφθουν ότι υπάρχει αγιότητα στην Εκκλησία.  Και αυτή η αγιότητα δεν θα είχε ανάγκη να κάνει απέλπιδες προσπάθειες φανέρωσης της ύπαρξής της, προκειμένου να κάνει τους άλλους να πιστέψουν ότι η Εκκλησία είναι αγία.  Όλοι θα πίστευαν - πράγμα τόσο δύσκολο να γίνει, αν ρίξει κανείς σήμερα μια ματιά σε μας!
                                                                                                            Anthony  Bloom