Το καθαρό βλέμμα
       ...Είμαστε περικυκλωμένοι από θολούρα και πυκνότητα : ο κόσμος δεν είναι διαφανής στο βλέμμα μας.  Και όταν μιλώ για τον κόσμο δεν αναφέρομαι μόνο στην κοσμική του διάσταση που μας περιτριγυρίζει και που κάποιες φορές μπορεί να γίνει καταληπτή μέσα στο φώς του Θεού, επειδή  δεν εκπροσωπεί  για μας κάποιο κίνδυνο . . . Όταν όμως αναλογιζόμαστε τον γείτονά μας, είτε ως μεμονωμένο άτομο είτε ως ευρύτερη συλλογικοτητα, ως κοινωνική ομάδα, ως κοινωνία, τότε γίνεται ολοένα και πιό αδιαφανής, επειδή όλες οι κρίσεις που κάνουμε, όλες οι αντιδράσεις που έχουμε, καθορίζονται από ένα "πώς" : Πώς επηρεάζει αυτό το πρόσωπο, αυτή η ομάδα, τη δική μου ασφάλεια, τη δική μου ακεραιότητα; . . . 
       Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Charles Williams με τίτλο All Hallows Eve, δίνει εικόνες πολύ διαφωτιστικές. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο.  Μια νεαρή γυναίκα έχει σκοτωθεί σε κάποιο ατύχημα ... Είναι νεκρή, αλλά η ψυχή της δεν έχει ακόμη προσηλωθεί στον αόρατο κόσμο, ούτε έχει απαγκιστρωθεί από τον ορατό... Το κορίτσι, που αποκαλείται Λέστερ, βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Τάμεση.  Τον βλέπει με τα άσαρκα μάτια της για πρώτη φορά !   Για πρώτη φορά δεν νιώθει απέχθεια στη θέα του. Παλιότερα, όταν κοίταζε τα νερά του ποταμού είχε πάντοτε ένα αίσθημα αηδίας: εκείνα τα μολυβένια, γλίντσιασμένα νερά, βαριά από τα απόβλητα της πόλης, της ήταν απεχθή, επειδή, λόγω της σωματικότητάς της, τα έβλεπε μονάχα μέσα από το ενδεχόμενο να τα πιεί ή να πέσει μέσα του !   Όμως τώρα η Λέστερ είναι ελύθερη από το σώμα της : δεν έχει σώμα, είναι μια ψυχή.  Δεν την κατατρέχει ο φόβος της επαφής με τα απεχθή νερά.  Κι έτσι, απ τη στιγμή που δεν φοβάται πλέον την επαφή, τα νερά δεν την απωθούν πλέον.
΄Οπως λέει ο συγγραφέας, "αντικρύζει τα νερά ως γεγονός", αλλά ως γεγονός που έχει εν εαυτώ πλήρη αρμονία.   Είναι ένα γεγονός αρμονίας, διότι αυτά τα βρωμερά νερά που κουβαλούν τα αστικά απόβλητα είναι ακριβώς ότι θά 'πρεπε να είναι τα νερά αυτού του μεγάλου ποταμού που διασχίζει τη μεγάλη πόλη.  Αντιστοιχούν ακριβώς στη φύση και την κλήση τους.  Τη στιγμή που τα βλέπει ως θεμιτό γεγονός μπορεί να το αναλογιστεί έξω και πέρα απο τον εαυτό της, αρχίζει  να διακρίνει ό,τι δεν είχε δεί ποτέ πριν.  Η εγγενής θολούρα αρχίζει να διαρρηγνύεται - μπαλώματα φωτός κάνουν την εμφάνισή τους στο νερό του ποταμού, και γίνονται ολοένα λαμπρότερα.  Όσο βαθύτερα πάει το βλέμμα της στα νερά, τόσο περισσότερο συνηειδητοποιεί οτι παραπέρα, κοντά στον βυθό του ποταμού,  υπάρχει ένα  φώς.  Και ουσιαστικά, το βλέμμa της αφού πρώτα πέρασε μέσα απο θολές περιοχές που ολοένα ξεκαθάριζαν, και καθαρά μέρη που ολοένα και γίνοναν πιό διάφανα, κατόρθωσε να διακρίνει, στην καρδιά του ποταμού, με τα μάτια που ο θάνατος της έδωσε, τα αρχέγονα νερά, τα νερά που έπλασε ο Θεός στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης.  Και βαθύτερα ακόμη, περα από το φώς τους, τα νερά της αποκάλυψαν και την κλήση τους : το νερό για το οποίο μίλησε ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα.
      Αυτή η διαδικασία είναι ακριβώς το αντίθετο απ΄αυτό που συμβαίνει συνήθως σε μας.  Εμείς προχωράμε από τη διαύγεια στη θολούρα.
 . . . Να βλέπουμε και να αντιλαμβανόμαστε, είτε αυτό είναι ο Θεός και ο κόσμος γύρω μας, είτε ο μενονωμένος πλησίον μας και κάποιες περισσότερο ή λιγότερο σύνθετες καταστάσεις που περιλαμβάνουν τον πλησίον μας - όλα αυτά είναι εφικτά μόνο στο μέτρο που αγαπάμε και αποδεχόμαστε να πεθάνουμε, προκειμένου να δούμε, να ζήσουμε και να συμμετέχουμε.

                                                                                                     Anthony Bloom