. . . Είναι μιά μεγαλειώδης ευκαιρία.

       Κατ΄αρχάς ο έρωτας δεν είναι κάτι πού σημαίνει αφοσίωση, δόσιμο, ένωση με κάποιον άλλον τι θα ήταν άλλωστε μία ένωση  μεταξύ δύο ασαφών, ανέτοιμων, αποπροσανατολισμένων πλασμάτων ;)   Είναι μιά μεγαλειώδης ευκαιρία γιά τον καθένα χωριστά να ωριμάσει, να αποκτήσει δική του υπόσταση, να μετεμορφωθεί σε έναν αυτόνομο κόσμο, να γίνει ο ίδιος ένας κόσμος γιά χάρη κάποιου ανθρώπου.  Πρόκειται γιά υπερβολική και φιλόδοξη απαίτηση, που χρίζει τον άλλο εκλεκτό και τον καλεί σε απέραντα πεδία. Μόνο μέσα σ' αυτό το πνεύμα, σαν καθήκον πού έχουν να σκάβουν διαρκώς μέσα τους("ακούγοντας προσεκτικά και σφυριλατώντας μέρα νύχτα") μπορούν οι νέοι να χρησιμοποιούν τον έρωτα πού τούς δινεται.  Η αφιέρωση καί το δόσιμο και κάθε μορφή ένωσης δεν είναι γι' αυτούς (πού γιά πολύ καιρό ακόμα πρέπει να συλλέγουν και να αποταμιεύουν). Η ένωση είναι το τελικό στάδιο : είναι ίσως αυτό πού μόλις και μετά βίας χωράει σε μιά ανθρώπινη ζωή.
       Όμως στο σημείο αυτό ξεγελιούνται οι τόσο συχνά και τόσο πολυ όταν ερωτεύονται, πού πέφτουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου (επειδή από τη φύση τους είναι ανυπόμονοι) και ξοδεύονται καθώς ζούν μέσα στο χάος, την αταξία και τη σύγχυση. . . Καί μετά τι γίνεται ;  Τί μπορεί νά κάνει η ζωή μ' αυτόν τον μοσοναυαγισμένο σωρό πού αυτοί ονομάζουν ένωση και πού ευχαρίστως θά αποκαλούσαν ευτυχία ή το μέλλον τους ;  Ο καθένας χάνεται για χάρη τού άλλου και χάνει τον αλλον καθώς και τούς πολλούς πού θα τον διαδεχθούν.  Όμως συγχρόνως χάνει την απεραντοσύνη και όλες τις υφιστάμενες δυνατότητες, γιατί ανταλλάσσει την προσέγγιση χαμηλόφωνων προαισθημάτων, φόβων και ανησυχιών, με μιά άγονη αμηχανία, από την οποία δεν μπορεί να προκύψει τίποτα απολύτως. μόνο λίγη αηδία, απογοήτευση και φτώχεια, πού οδηγούν σε κάποια από τις πολές σωτήριες συμβάσεις, σ'εκείνα τα πολυάριθμα καταφύγια αυτού τού επικίνδυνου δρόμου.  . . . Η κοινωνική αντίληψη φρόντισε να δημιουργήσει τόσες καταφυγές όλων των ειδών, γιατί έχοντας την τάση να αντιμετωπίζει την ερωτική ζωή ως διασκέδαση, έπρεπε να τη διαμορφώσει με τρόπο ανάλαφρο σαν κάτι ευτελές, ακίνδυνο και ασφαλές, όπως είναι όλες οι δημόσιες διασκεδάσεις. 

                          (ΡΑΙΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ,  ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΝΕΑΡΟ ΠΟΙΗΤΗ,  εκδ. ΑΡΜΟΣ)