Δύο  ποιητές
Ένα  Θέμα

                                              

                                                        Τ Ε Ι Χ Η 

                 Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

                 μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

                 Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

                Άλλο δεν σκέπτομαι : τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη

                διότι πράγματα πολλά να κάμω είχον.

                Ά όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

                Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

               Ανεπαισθήτως μ΄έκλεισαν απο τον κόσμον έξω.

                                                                                    Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ

                                                       

                                        

                Είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε - προς τα εκεί πηγαίνει προοδευτικά η εξέλιξή μας - πώς τίποτα Ξένο δεν επισυμβαίνει, αλλά μόνο αυτό που μας ανήκει από καιρό. Χρειάστηκε να αναθεωρήσουμε τόσες και τόσες φορές την έννοια της κίνησης' έτσι θα πρέπει επίσης να μάθουμε σιγά σιγά ότι αυτό που ονομάζουμε πεπρωμένο προέρχεται από τους ίδιους τους ανθρώπους και ότι δεν είναι κάτι που επιβάλλεται από έξω.  Επειδή τόσοι και τόσοι δεν έχουν αφομοιώσει το πεπρωμένο τους και  δεν το μεταμόρφωσαν μέσα τους  όσο καιρό το ζούσαν, δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν αυτό πού εμφανίστηκε στο τέλος.  Τους φάνηκε τόσο ξένο, που μέσα στην τρομάρα τους νόμισαν πώς η είσοδός του ειχε συντελεστεί εκείνη τη στιγμή, γιατί έπαιρναν όρκο πώς πριν από λίγο δεν υπήρχε κάτι Παρόμοιο εκεί.  Όπως για μεγάλο διάστημα οι άνθρωποι έσφαλαν ως προς την κίνηση του ήλιου, έτσι εξακολουθούν να πλανώνται ως σήμερα σε ότι αφορά την κίνηση όσων πρόκειται να συμβούν στο  μέλλον.  Το μέλλον στέκει ασάλευτο, αγαπητέ κύριε Κ., ενώ εμείς κινούμαστε στο απέραντο διάστημα.

               Ράινερ Μαρία Ρίλκε ( ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΗ, εκδ. " Αρμός").