Καθώς προχωρούμε περισσότερο στην ευχαριστιακή λειτουργία, έρχεται ο καιρός να προσφέρουμε όλοι τώρα στο Θεό την ολότητα της ζωής μας, την ολότητα του εαυτού  μας, την ολότητα του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε.  Αυτό είναι το πρώτο νόημα του γεγονότος πως προσκομίζομε στο θυσιαστήριο τα στοιχεία της τροφής μας.  Γιατί ξέρομε κιόλας  πως η τροφή είναι ζωή, πως είναι η καθαυτό αρχή ή principium της ζωής και πως ο κόσμος όλος δημιουργήθηκε ως τροφή για τον άνθρωπο.  Ξέρομε  ακόμα πως η προσφορά αυτής της τροφής, αυτού του κόσμου, αυτής της ζωής στο Θεό είναι η αρχική «ευχαριστιακή» λειτουργία του ανθρώπου, η καθαυτό πλήρωσή του ως ανθρώπου. Ξέρομε πως δημιουργηθήκαμε ως ιερουργοί του μυστηρίου (sacrament) της ζωής, του μετασχηματισμού του σε ζωή μέσα στο Θεό, σε κοινωνία με το Θεό. Ξέρομε πως η πραγματική ζωή είναι «ευχαριστία», μια κίνηση αγάπης και λατρείας προς το Θεό, νόημα και αξία όλων όσα υπάρχουν. Ξέρομε πως χάσαμε αυτή την ευχαριστιακή ζωή και τελικά ξέρομε πως στο Χριστό, στο νέο Αδάμ, στον τέλειο Άνθρωπο η ευχαριστιακή αυτή ζωή δόθηκε πίσω στον άνθρωπο.  Γιατί Εκείνος ο Ίδιος ήταν η τέλεια Ευχαριστία.  Εκείνος αυτοπροσφέρθηκε σε ακέρια υπακοή, αγάπη και ευχαριστία στο Θεό. Ο Θεός ήταν η ζωή Του η ίδια.  Και Εκείνος έδωσε αυτή την τέλεια και ευχαριστιακή ζωή σε εμάς. Σε Εκείνον ο Θεός γίνηκε η ζωή μας.

        Και έτσι η προσφορά αυτή  (στο Θεό) του άρτου και του οίνου, της τροφής που πρέπει να φάμε για να ζήσομε, είναι η προσφορά μας σε Εκείνον του εαυτού μας, της ζωής μας και του σύνολου κόσμου.

        …Αυτό είναι η Ευχαριστία μας. Είναι η κίνηση που δεν έκανε  ο Αδάμ και που στο Χριστό γίνηκε η καθαυτό ζωή του ανθρώπου. Μια κίνηση λατρείας και αίνου στην οποία κάθε χαρά και κάθε βάσανο, κάθε ομορφιά και κάθε απογοήτευση, κάθε πείνα και κάθε χορτασμός αναφέρονται στο έσχατο Τέλος τους και τελικά λαβαίνουν νόημα. Είναι αληθινά μια θυσία: αλλά η θυσία είναι η φυσικότερη πράξη του ανθρώπου, η ίδια η ουσία της ζωής του. Ο άνθρωπος είναι ένα ον θυσιαστικό, επειδή βρίσκει τη ζωή του στην αγάπη και η αγάπη είναι θυσιαστική: τοποθετεί την «αξία», το ίδιο το νόημα της ζωής, στον άλλο, και δίνει ζωή στον άλλο και στο δόσιμο αυτό, στη θυσία αυτή βρίσκει το νόημα και τη χαρά της ζωής.

Alexander Schmemann,For the Life and the World “ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ» Εκδόσεις Ακρίτας