Στην Ευχαριστία ,,,

  Προσφέρουμε τον κόσμο  και τους εαυτούς μας στο Θεό. Το κάνομε όμως αυτό  ἐν Χριστῷ  καὶ εἰς τὴν Αὐτοῦ ἀνάμνησιν. Στο Χριστό επειδή Εκείνος πρόσφερε κιόλας στο Θεό όλα όσα ήταν για να προσφερθούν στο Θεό. Έκαμε μια για πάντα την Ευχαριστία αυτή και τίποτε δεν έμεινε α-πρόσφερτο. Σε Εκείνον ήταν η Ζωή –και η Ζωή αυτή ολονών μας Εκείνος την έδωσε στο Θεό.  Η Εκκλησία είναι όλοι αυτοί που έγιναν δεχτοί  στην ευχαριστιακή ζωή του Χριστού. Και το κάνομε αυτό εἰς τὴν Αὐτοῦ Ἀνάμνησιν, γιατί καθώς πάλι και πάλι προσφέρομε τη ζωή μας και τον κόσμο μας στο Θεό, ανακαλύπτομε κάθε φορά πως δεν υπάρχει άλλο τίποτα να προσφέρομε παρά τον ίδιο το Χριστό –τη Ζωή του Κόσμου, την πληρότητα όλων όσων υπάρχουν. Είναι η Ευχαριστία Εκείνου και η Ευχαριστία  είναι Εκείνος.  Καθώς το λέει η προσευχή της προσφοράς –Σὺ γάρ εἶ ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος. Η λειτουργία μας οδήγησε στην Ευχαριστία του Χριστού που όλα τα αγκαλιάζει και μας αποκάλυψε πως η μόνη Ευχαριστία, η μόνη προσφορά του κόσμου είναι ο Χριστός. Πάλι και πάλι ερχόμαστε και προσφέρουμε τις ζωές μας’ φέρνομε και «θυσιάζομε» -παναπεί δίνομε στο Θεό- αυτό που Εκείνος μας έδωσε.  Και κάθε φορά φτάνομε στο Τέλος κάθε θυσίας, κάθε προσφοράς, κάθε Ευχαριστίας, γιατί κάθε φορά μας αποκαλύπτεται πως ο Χριστός πρόσφερε όλα όσα υπάρχουν και πως Εκείνος και όλα όσα υπάρχουν έχουν προσφερθεί στην προσφορά Του σε Εκείνον. Έχομε συναριθμιστεί στην Ευχαριστία του Χριστού και ο Χριστός είναι η Ευχαριστία μας.

Alexander Schmemann,”For the Life and the World” ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ