Όλες οι  θρησκείες, ακόμη και πιο αρχαίες και πρωτόγονες, είχαν μια γιορτή των λουλουδιών του καλοκαιριού, μια γιορτή με την οποία τιμούσαν την πρώτη εμφάνιση των βλασταριών, των φυτών, των καρπών.  Στον αρχαίο Ιουδαϊσμό, αυτή ήταν η γιορτή της Πεντηκοστής. Αν στη θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης το Πάσχα (Διάβαση) ήταν η γιορτή της ανοιξιάτικης ανάστασης  του κόσμου και της  φύσης, τότε η Ιουδαϊκή Πεντηκοστή ήταν η γιορτή της μετάβασης από την άνοιξη στο καλοκαίρι, η γιορτή της νίκης του ήλιου και του φωτός, η γιορτή της κοσμικής πληρότητος. Όμως στην Παλαιά Διαθήκη μια κοινή εορτή όλων των ανθρώπινων κοινωνιών απκτά ένα καινούργιο νόημα: γίνεται η ετήσια ανάμνηση της ανόδου του Μωυσή στο όρος Σινά, όπου σε μια ανέκφραστη μυστική συνάντηση αποκαλύφθηκε ο Θεός, συνομολόγησε μία Διαθήκη, έδωσε εντολές και υποσχέθηκε τη σωτηρία.  Μ’ άλλα λόγια, έπαψε η θρησκεία να είναι απλώς φύση, και έγινε τώρα αρχή της ιστορίας : Ο Θεός είχε αποκαλύψει το νόμο Του, τις εντολές Του, το λυτρωτικό Του σχέδιο για την ανθρωπότητα, και είχε δείξει το δρόμο.  Άνοιξη, καλικαίρι, αιώνιος φυσικός κύκλος, όλα έγιναν σημεία και σύμβολα όχι μόνο της φύσης, αλλά του πνευματικού προορισμού του ανθρώπου και της εντολής να αναπτυχθεί στην πληρότητα της γνώσης, και της ζωής  σε τέλεια ολοκλήρωση… Τελικά, στην τελευταία φάση της Παλαιάς Διαθήκης, με τη διδασκαλία και τη διορατικότητα των Προφητών, αυτή η γιορτή έλaβε εσχατολογικό περιεχόμενο, προβλήθηκε στο μέλλον, στην τελική νίκη του Θεού μέσα στη δημιουργία Του, Να τί λέει γι’ αυτό ο προφήτης Ιωήλ :

       Καί ἔσται μετά ταῦτα και ἐκχεῶ ἀπό ἀπό τοῦ πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα, και προφητεύσουσιν οἱ υἱοί ὑμῶν ἐνύπνια ἐνυπνιασθήσονται, και οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψονται καί ἐπί τούς δούλους μου και ἐπί τάς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου, και δώσω τέρατα ἐν οὐρανῷ και ἐπί γῆς… πρίν ἐλθεῖν την ἡμέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανῆ, και ἔσται ὅς ἄν ἐπικαλέσηται το ὄνομα Κυρίου, σωθήσεται…(Ἰωήλ 3, 1-5).

Alexander Schmemann