«Πύλας Ἅδου συνέτριψας Κύριε, και τῷ σῷ θανάτῳ, του θανάτου το βασίλειον ἒλυσας’ γένος δὲ τὸ ἀνθρώπινιν  ἐκ φθορἀς ἠλευθέρωσας, ζωήν και ἀφθαρσίαν τῷ κόσμῳ δωρησἀμενος και μέγα ἔλεος».                                      (Στιχηρό Ἀναστάσιμο Κυριακῆς ἤχου δ΄)

Η πίκρα του θανάτου, μας λέγει ο ιερός υμνωδός βρίσκεται στην αλλοίωση της προσωπικότητος  του ανθρώπου. Στο προσωπικό κέντρο του ανθρώπου συγκλίνουν όλες οι ικανότητες και δυνατότητες του ανθρώπου, που βλέπει πως έχει δημιουργηθεί για να ζει αιώνια, αλλά λόγω της αμαρτωλής υποταγής του στις αισθήσεις, δεν το κατορθώνει, γιατί έρχεται ο θάνατος.  Στο θάνατο επικρατεί και η ακοινωνησία, που είναι αντίθετη με τη δομή της κοινωνικής του υπάρξεως. (ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΝ, Κων/νου Γρηγοριάδη).