ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. Δ’ 18-23)

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ

«Δεύτε οπίσω μου»

        Ο ιστορικός Ιώσηπος, σύγχρονος του Ιησού, δυσκολευόμενος να εισχωρήσει στο μυστήριο της θείας φυσιογνωμίας και να ερμηνεύσει  τις ενέργειες του Διδασκάλου της Τιβεριάδος, τον χαρακτηρίζει ως «παραδόξων έργων ποιητήν».

        Ασφαλώς δε «παράδοξα έργα» θα εφαίνοντο στον ιστορικό όχι μόνον τα  θαύματα, αλλά και όλες οι άλλες ενέργειες και πράξεις του Ραββί.  Γιατί, μήπως η σημερινή ενέργεια της εκλογής των στενών συνεργατών δεν φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του παραδόξου και θαυμαστού;

        Παράδοξος ο τόπος. Παραδοξώτερος ο τρόπος. Θαυμαστό και παράδοξο το αποτέλεσμα της προσκλήσεως.

 

         Από πιο τόπο κάνει την επιλογή των οπαδών Του; Πού αναζητεί τούς άξιους επιτελείς, με  τους  οποίους θα καταστρώσει τα μεγαλεπήβολα σχέδια της παγκοσμίου αναμορφώσεως;

         Ασφαλώς κάποιο πνευματικό ίδρυμα θα πρέπει να του προμηθεύσει τους αντάξιους συνεργάτες.  Από καμμιά αριστοκρατική οικογένεια με τίτλους και ισχύ και περγαμηνές θα εκλέξει τους στενούς οπαδούς Του.

        Αλλά όχι. Τίποτε από αυτά. Ο «παραδόξων έργων ποιητής» απευθύνεται σήμερα σε τέσσερις ανίδεους ψαράδες, που  μοναδική τους ως τώρα ασχολία είχαν το ψάρεμα.. Τα φτωχά, λοιπόν, ακρογιάλια της Τιβεριάδος είναι ο τόπος, από τον οποίο αλιεύει τους οπαδούς του ο Ιησούς.  Και προστάζει να τον ακολουθήσουν τέσσερις καϊξήδες, που εκείνη τη στιγμή μπάλωναν τα σάπια και τρύπια από την πολύχρονη χρήσι δίχτυα τους.

        Είναι φανερό, πως ο Διδάσκαλος δεν ενδιαφέρει για το από που, αλλά για το ποιός θάναι ο προσκαλούμενος. Και δεν προσέχει στην τριμμέμη εξωτερική περιβολή, αλλά παρατηρεί στο ποιόν και στην ύφανσι του ψυχικού χιτώνος.

        Ξέρει, πως τα πολύτιμα μαργαριτάρια ανασύρονται συνήθως από κάποιο περιφρονημένο θαλάσσιο βυθό.  Και δεν αγνοεί, πως στα στενά σοκάκια αναπτύσσονται πολλές φορές οι πλατειές καρδιές.  Κι’ από τα ταπεινά υπόγεια αναπηδούν τα μεγάλα ηθικά αναστήματα, που εμπνέουν και πηδιλιουχούν το κοινωνικό σκάφος.

        Προς αυτούς, λοιπόν, τους φτωχούς και ασήμους και ακόμη τους ηθικώς ρυπαρούς και παραστρατημένους στρέφει την προσοχή του ο Ιησούς και αυτούς καλεί συνεργούς στο έργο του.

         Παράξεονος, λοιπόν, θάναι πάντα ο τόπος της εκλογής. Παραδοξώτερος όμως  ο τρόπος.

        Με ποιο τρόπο απευθύνει τη μεγάλη και τιμητική αυτή πρόσκλησι;  Με τον απλούστερο και ασφαλέστερο.  Με τον περιεργότερο, θάλεγε κανείς.  Δυό μόνον λέξεις είναι το περιεχόμενο της προσκλήσεως : «Δεύτε οπίσω μου» λέγει στους  απλοϊκούς ψαράδες.

        Δεν τους αναπτύσσει μεγαλεπήβολα προγράμματα, για να τους θαμπώσει. Δεν τους εκθέτει μελλοντικές  επιδιώξεις για να τους ελκύσει. Δεν σκορπίζει υποσχέσεις, για να τους συγκινήσει. Η πρόσκλησις είναι λιτή, λακωνική, απέριττη : «Δεύτε οπίσω μου».  Και η υπόσχεσις: Σκοτεινή και δυσνόητη : «Και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Θα σας κάμω, τους λέγει, ψαράδες ανθρώπων ! Τί παράδοξα λόγια ! Τί ακατανόητες επιδιώξεις ! Πόσο περίεργος ο τρόπος της προσκλήσεως !  Δεν είναι  πρόσκλησις, με λόγια πλούσια και φανταχτερά, ουδέ «εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις» όπως θα έγραφε ο Παύλος, αλλά δυό λέξεις σύντομες, χωρίς επεξήγηση και δίχως αιτιολογία.

        Δίκαια, λοιπός, ο Ιώσηπος τον εχαρακτήριζε ως «παραδόξων έργων ποιητήν».

        Παραδοξώτερο όμως όλων είναι το αποτέλεσμα της προσκλήσεως.

        «Οι δε ευθέως αφέντες το  πλοίον και τον πατέρα αυτών, ηκολούθησαν αυτώ». Να το αποτέλεσμα της προσκλήσεως. Θαυμαστό και απρόβλεπτο. Τα εγκαταλείπουν αμέσως όλα. Και  πλοίο και δίχτυα και πατέρα και οικογένεια  και ακολουθούν οπίσω του.

       Βέλος αληθινό στάθηκε η παράδοξη αυτή πρόσκλησις, που διεπέρασε τις απαλές καρδιές των παιδιών του Ιωνά και του Ζεβεδαίου και τους έκαμε να τιναχτούν όρθιοι, ηλεκτρισμένοι από έμπνευσι θεία.

       Ποιός ξέρει ποιες μυστικές χορδές της καρδιάς τους άγγιξε με το δοξάρι του θείου λόγου του ο Μέγας Σαγηνευτής της Τιβεριάδος !

       Ήταν ο ίδιος λόγος, που εγοήτευσε ως τώρα μύριες όσες καρδιές.  Κι’  έφερε λυγμούς. Κι’ απέσπασε δάκρυα. Και δημιούργησε θαυμαστές ηθικές αλλοιώσεις και ψυχικές μεταμορφώσεις.

       Ο απλούς, ο σύντομος, ο διειδυτικός, ο θαυματουργός λόγος του Ιησού ήταν εκείνος, που επέτυχε και επιτυγχάνει τα πιο παράδοξα αποτελέσματα.

       Από το ακρογιάλι της Τιβεριάδος ανέδειξε σήμερα έναν πυρφόρο Πέτρο κι’ έναν υψιπετή αετό, τον Ιωάννη.  Από το αισχρό τελώνιο αλιέυσε έναν Ευαγγελιστή, τον Ματθαίο.  Από τη Δαμασκό εκέρδισε ένα πελώριο πνευματικό ανάστημα’ τον Παύλο. Από τα βρωμερά υπόγεια της Αφροδίτης αφήρπασε μια έκλεκτή διάνοια’ τον φιλόσοφο Αυγουστίνο. Από την αποκαρδιωτική φυλακή του σκεπτικισμού και της αμφιβολίας ελύτρωσε  μια μεγαλοφυία’  τον Πασκάλ.  Και η προσκλητήρια φωνή του, μένει για κείνους, που θέλησαν να την ακούσουν, ρομφαία πύρινη, που λυτρώνει τις ψυχές από της αμαρτίας τον Γόρδιο δεσμό κι’ οδηγεί από τα σκοτάδια της απιστίας στο άπλετο φως της Χριστιανικής ζωής.

      Αλήθεια ! Πόσα «παράδοξα» και θαυμαστά θα συμβούν σ’ εκείνους, που θ’ ακούσουν την πρόσκλησι και θα εγκαταλείψουν «ευθέως» τα δίχτυα των παθών, για ν’ ακολουθήσουν οπίσω Του !

Κωνσταντίνου Κούρκουλα «ΚΟΓΧΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ»