Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ,

Και αγγέλων στρατιαί εξεπλήτττοντο,

συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν.

Ο Χριστός είναι η ίδια η Ζωή. Και όμως, τί παράδοξο!, κατατίθεται σε τάφο. Ενώπιον αυτού του γεγονότος, εκπλήσσονται οι στρατιές των Ασωμάτων Δυνάμεων. Και δοξάζουν τη θεία

συγκατάβαση.

 

Μετά των κακούργων ως κακούργος, Χριστέ,

ελογίσθης δικαιών ημάς άπαντας

κακουργίας του αρχαίου πτερνιστού.

Σταυρώθηκες ανάμεσα στους δύο ληστές, σαν κακοποιός με τούς κακοποιούς. Και έτσι, μας λύτρωσες από τον αρχαίο κακοποιό, τον Διάβολο, πραγματοποιώντας ότι του είπες μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων για τον άνθρωπο : «αυτός σου τηρήσει κεφαλήν και σύ τηρήσεις αυτού πτέρναν» δηλαδή : αυτός, στο πρόσωπό μου, θα σού τσακίσει το κεφάλι και συ θα τον πληγώσεις μονάχα στη φτέρνα (γεν. γ’ 15).

 

Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς

Ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται,

ο την φύσιν ωραίσας του παντός.

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ , Α’ ΣΤΑΣΗ, Ήχος πλ. Α’

Ο Χριστός, όχι μόνο Θεός, αλλά και άνθρωπος όντας, είναι ο πιο όμορφος ανάμεσα στους θνητούς,  Η σάρκα του, καθαρή από την αμαρτία, δεν είχε καμμιά ασχήμια, καμμιά φθορά. Πρό παντός όμως η καλλονή του ήταν πνευματική. Ποιος από μάς έχει ωραιότερη ψυχή από τη δική του; Ποιος μπορεί να συγκριθεί σε ομορφιά μ’ Εκείνον που έχτισε τον κόσμο και τον καταστόλισε με τόσες ομορφιές.

ΒΑΣ. ΜΟΥΣΤΑΚΗ, Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ, ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ «ΑΣΤΗΡ»1981