«Κύριε, ήδη όζει…» λέει η Μάρθα και μαζί της οι παρεστώτες Ιουδαίοι, προσπαθώντας να εμποδίσουν τον Ιησού να πλησιάσει το νεκρό.  Αυτή η φοβερή προειδοποίηση αφορά ολόκληρο τον κόσμο, όλη τη ζωή.  Ο Θεός είναι η ζωή και η πηγή της ζωής. Αυτός κάλεσε τον άνθρωπο να ζήσει μέσα στη θεία πραγματικότητα της ζωής και εκείνος τώρα «όζει» (μυρίζει άσχημα).  Ο κόσμος δημιουργήθηκε να αντανακλά και να φανερώνει τη δόξα του Θεού και εκείνος «όζει».

        Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο, την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή, που είναι διάλυση και απόγνωση.  Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του, ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του και έγινε ο ίδιος «άρχων του κόσμου τούτου».  Και όλοι εμείς που ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό καθώς πλησιάζει στον τάφο του Λαζάρου, μπαίνουμε μαζί Του στη «δική Του ώρα» (Ιδού ήγγικεν η ώρα …) στην ώρα για την οποία πολύ συχνά είχε μιλήσει και την είχε παρουσιάσει σαν το αποκορύφωμα, το πλήρωμα ολόκληρου του έργου Του.

        Ο Σταυρός, η αναγκαιότητά του και το παγκόσμιο νόημά του αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη φράση του Ευαγγελίου : ¨και εδάκρυσεν ο Ιησούς…».  Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι αυτό είχε τη δύναμη να το φέρει πίσω στη ζωή.  Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά  θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.

        Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή.  Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή … Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή.  Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού.  Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου : «Λάζαρε, δεύρο έξω ! …»  Προσταγή απολύτρωσης.  Κάλεσμα στο φώς.  Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.

 

«Η πάντων χαρά, Χριστός, η αλήθεια το φώς

Και η ζωή, του κόσμου η ανάστασις,

Της εν γή πεφανέρωται, τη αυτού

Αγαθότητι’  και γέγονε τύπος

της αναστάσεως, τοις πάσι

Παρέχων θείαν άφεσιν»

(Κοντάκιον από το Σάββατο του Λαζάρου).

 

Με ολόκληρο τον εορτασμό η Εκκλησία επαναλαμβάνει πως ο Χριστός κλαίει επειδή, βλέποντας το θάνατο του φίλου Του, βλέπει επίσης και τη νίκη του θανάτου πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο’ βλέπει πως ο θάνατος, που δε δημιουργήθηκε από το Θεό, σφετερίστηκε το θρόνο Του και τώρα κυριαρχεί στον κόσμο, δηλητηριάζοντας τη ζωή, μετατρέποντας τα πάντα σε άσκοπο ρεύμα ημερών που κυλούν ανελέητα προς την άβυσσο…

Alexander Schmemann