…ο θάνατος είναι καρπός μιάς ζωής δηλητηριασμένης, μιας ζωής υποκειμένης σε διαρκή αποσύνθεση, στην αποσύνθεση εκείνη που ο άνθρωπος εκούσια υπέταξε τον εαυτό του. Μη έχοντας ο άνθρωπος ζωή αφ’ εαυτού, υπέταξε εαυτόν στον κόσμο του θανάτου.

        «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν». Είναι  ο άνθρωπος που εισήγαγε το θάνατο στον κόσμο επιλέγοντας εκούσια μια ζωή κλεισμένη στον εαυτό του και για τον εαυτό του, αποκόπτοντας έτσι τους δεσμούς του με την πηγή, το σκοπό και την ουσία της ζωής – το Θεό.  Αυτός είναι ο λόγος που ο θάνατος ως αποσύνθεση και ακρωτηριασμός, παροδικότητα και ανεστιότητα, έγινε ο υπέρτατος νόμος της ζωής, ο νόμος που αποκαλύπτει σε κάθε τι την απατηλή φύση του κόσμου.

            Θέλοντας ο άνθρωπος να παρηγορηθεί, έπλασε το όνειρο ενός «άλλου» κόσμου, απαλλαγμένου από το θάνατο.  Και στο βωμό αυτού του ονείρου θυσίασε αυτόν εδώ τον κόσμο, παραδίδοντάς τον αμαχητί στο θάνατο. Μόνο με την ολοκληρωτική μας επιστροφή στη χριστιανική κατανόηση του θανάτου -του θανάτου ως ρίζας της διαστροφής του ανθρώπου από την κατανόηση του αληθινού περιεχομένου της ζωής- θα κατορθώσουμε να ακούσουμε και πάλι, σαν πρωτάκουστη, τη χριστιανική διακήρυξη της κατάργησης του θανάτου εν τη Αναστάσει.

Alexandros Schmemann “O Death, Where is Thy Sting?” «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» Εκδόσεις, Εν πλω