Μια ανακολουθία ανάμεσα στο καθημερινό βίωμα και στο θαύμα. Κατάθλιψη, από την ανεπάρκεια να δημιουργηθεί, να παραχθεί το θαύμα:

         Η κατάθλιψη ως συναισθηματικό γεγονός  δηλώνει την απουσία του προσδοκώμενου, ως υπαρξιακό όμως  γεγονός είναι η απουσία του νέου, το βάλτωμα στα ίδια, ο εγκλωβισμός στο μοιραίο, δίχως καμιά ελπίδα για το μέλλον, και στη μίζερη ενασχόληση με το  επώδυνο παρελθόν. Η υπαρξιακή αγωνία αντίθετα είναι η ρήξη προς τον καθησυχασμό, η άρνηση της κλοπής της ελευθερίας με τη μη αποδοχή των αυτονόητων, η διαρκής αναζήτηση, η αγωνία από τη συνειδητοποίηση της ελευθερίας.

        

   Ο άνθρωπος που πονά καθώς δεν του αρκεί ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος, που πονά καθώς δεν βιώνει τα έθιμα, που δεν καλύπτεται από την επιπόλαια αποδοχή, είναι πιο κοντά στο μοναδικό θαύμα. Το θαύμα το διασώζουν οι αμφισβητίες που αρνούνται να ησυχάσουν και να παραδεχτούν το αδιανόητο: το ότι δηλαδή ο Θεός έγινε άνθρωπος. Και έτσι ψέλνουν και αυτοί, δίχως να το αντιληφθούν : «Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον…»

Δημήτρης Καραγιάννης